Σε αδιέξοδο βρίσκεται πλέον η κυβέρνηση με την υπόθεση της β’ αξιολόγησης και του πότε θα κλείσει αφού έχει μπει σε έναν φαύλο κύκλο ημερομηνιών και προθεσμιών οι οποίες ανακοινώνονται, στη συνέχεια δεν βγαίνουν και τελικά αποσιωπούνται και μετατίθενται χρονικά.
Αυτό έχει συμβεί και με το Eurogroup. Ο αρχικός στόχος ήταν να υπάρξει σύγκλιση στο EuroWorking Group της 12ης Ιανουαρίου έτσι ώστε να επιστρέψουν τα τεχνικά κλιμάκια και εν συνεχεία οι εκπρόσωποι των Θεσμών στην Αθήνα με ορίζοντα το Eurogroup της 26ης Ιανουαρίου για το οποίο υπήρχε η προσδοκία για πολιτική τουλάχιστον απόφαση για το κλείσιμο της αξιολόγησης.
Τελικά από την κυβέρνηση πλέον διαρρέεται ότι υπάρχει ελπίδα για συμφωνία στις αρχές Φλεβάρη και οι προσδοκίες που υπήρχαν για το επερχόμενο Eurogroup έχουν ατονήσει.
Σε τεχνικό επίπεδο υπάρχει μεγάλη απόσταση ανάμεσα στην ελληνική πλευρά και τους δανειστές. Το πεδίο στο οποίο εντοπίζεται μεγάλη απόσταση κυρίως με το ΔΝΤ είναι τα εργασιακά με το Ταμείο αντιστέκεται στην επαναφορά των συλλογικών διαπραγματεύσεων που αποτελεί απαράβατο όρο για την ελληνική κυβέρνηση και επιμένει στην αύξηση του ποσοστού των ομαδικών απολύσεων.
Θεμελιώδης διαφωνία είναι η λήψη νέων μέτρων που αξιώνει το ΔΝΤ σε περίπτωση που η ελληνική κυβέρνηση δεν καταφέρει να πιάσει τους στόχους των πρωτογενών πλεονασμάτων, για το ύψος των οποίων επίσης υπάρχει διαφωνία.
Το σκηνικό αυτό λοιπόν με τις συνεχείς μεταθέσεις των ημερομηνιών για τη συμφωνία και τις διαφωνίες σε μία σειρά ζητημάτων θυμίζει σε μεγάλο βαθμό τη διαπραγμάτευση του 2015 που οδηγήθηκε σε ναυάγιο με τα γνωστά αποτελέσματα.
