Θυμήθηκε ο πολιτικός κόσμος πριν λίγα εικοσιτετράωρα την Παγκόσμια Ημέρα Περιβάλλοντος. Η μέρα έφυγε αλλά η ανάγκη για βελτίωση της ποιότητας της ζωής μας παραμένει. Δεν ξέρω πόσοι από όσους διαβάζετε αυτό το κείμενο, έχετε περπατήσει σε ορισμένες περιοχές του παράλιου μετώπου του Πειραιά. Όμως, όσοι έχετε περάσει από τη Δραπετσώνα, το Κερατσίνι, το Ικόνιο, το Πέραμα το πιθανότερο είναι πως πλάι στις απέραντες βιομηχανικές εικόνες που κρύβουν τη θέα προς τη θάλασσα, να έχετε αντιμετωπίσει κατά καιρούς μια έντονη δυσοσμία.
Οι ενοχλητικές οσμές δεν είναι κάτι καινούριο, ούτε πρόσκαιρο στην περιοχή. Όπως δεν είναι αστικός μύθος, ότι ποτέ κανείς δεν ταυτοποίησε το από που προέρχονται. Ταλαιπωρούν για δεκαετίες τους κατοίκους της ευρύτερης περιοχής του Πειραιά, αλλά ελάχιστοι συγκινούνται. Αν σ' αυτό συνυπολογίσει κανείς τη μεγάλη συγκέντρωση εταιριών πετρελαιοειδών, την επιβάρυνση από τα τεράστια οχήματα που μπαινοβγαίνουν στο λιμάνι, την Ψυτάλλεια, το Χ.Α.Δ.Α. του Σχιστού, τη Ναυπηγοεπισκευαστική Ζώνη και τη θαλάσσια ρύ-πανση, αντιλαμβάνεται πως η περιβαλλοντική υποβάθμιση είναι ίσως πιο επιτακτικό πρό-βλημα, ακόμα και από την υψηλή ανεργία που μαστίζει τις γειτονιές μας.
Δε μ' αρέσουν οι μισές αλήθειες, γι' αυτό θέλω να είμαι ξεκάθαρη. Η περιοχή και η υγεία των κατοίκων έχει αφεθεί στο έλεος του Θεού, από όλες τις κυβερνήσεις και παρά τις εκκλήσεις των τοπικών Δήμων. Αυτή η κατάσταση δε μπορεί να συνεχιστεί άλλο και γι' αυτό στην πρόσφατη επίσκεψη του Κ.Μητσοτάκη στο Κερατσίνι έθιξα το θέμα, γνωρίζοντας το βάθος της περιβαλλοντικής ευαισθησίας του.
Η ευρύτερη περιοχή του Πειραιά χρειάζεται ανάσες. Ανάσες όχι μόνο αναπτυξιακές, αλλά πραγματικές. Ανάσες υγείας. Όλοι θέλουμε τη βιομηχανία, γιατί δημιουργεί νέες θέσεις απασχόλησης. Όμως θέλουμε ταυτόχρονα και αυστηρούς κανόνες, που να θωρακίζουν τις ζωές των κατοίκων απέναντι σε όποιον τολμά να ρυπαίνει.
Σήμερα, το 40% του αστικού χώρου στο Πέραμα για παράδειγμα, καταλαμβάνουν οι λιμενοβιομηχανικές χρήσεις. Γίνονται έλεγχοι; Κάθε πότε;
Από ποιον; Τα ίδια και με τα περιβόητα «καζάνια», που φράζουν ουσιαστικά στη διέξοδο της περιοχής προς τη θάλασσα και παράλληλα εγκυμονούν κινδύνους ατυχήματος.
Διάβασα πρόσφατα, μια επιστημονική έκθεση 27 εθνικών Ακαδημιών της Ευρώπης, μεταξύ των οποίων είναι και η Ακαδημία Αθηνών. Όπως σημειώνεται, η υγεία των ανθρώπων θα επιδεινωθεί στο μέλλον. Η υπερθέρμανση του πλανήτη λόγω της κλιματικής αλλαγής οδηγεί σε έξαρση της μετάδοσης λοιμωδών νόσων μέσω των κουνουπιών, αλλά και καταστάσεις όπως ο σημερινός τρόπος ζωής και η βιομηχανική επιβάρυνση, δημιουργούν συνθήκες έντασης των προβλημάτων ψυχικής υγείας.
Δε χρειάζεται για να είσαι ειδικός για να καταλάβεις ότι κάποιος πρέπει να φωνάξει, ώστε η κεντρική εξουσία να σκύψει πάνω από το πρόβλημα της περιβαλλοντικής υποβάθμισης της ζώνης του Πειραιά.
Περπατώντας άλλωστε τους Δήμους της περιοχής, εύκολα αντιλαμβάνεται κάποιος πόσο μεγάλες προοπτικές έχει αυτός ο τόπος. Κι’ όμως, ώρες – ώρες νομίζεις πως βρίσκεσαι σε κάποια απόκοσμη ξεχασμένη γωνιά, τρίτης κατηγορίας. Ήδη, η βιολογική αντοχή των κατοίκων της ευρύτερης ζώνης του Πειραιά έχει φτάσει στο ναδίρ και οι μελέτες είναι ανησυχητικές για τις συνέπειες της μόλυνσης.
Αυτό που έχουμε ανάγκη είναι μια νέα πολιτική που θα προστατεύει το Περιβάλλον, θα προωθεί τις επενδύσεις και θα δώσει αξία στις ζωές μας.
Με την εμπιστοσύνη των συμπολιτών μου στις 7 Ιούλη, είναι δέσμευση μου πως στην επόμενη Βουλή θα αφιερώσω όλες μου τις δυνάμεις, για να στραφούν οι προβολείς της κεντρικής σκηνής στον Πειραιά.
Ξέρω, το Περιβάλλον δεν πουλάει ως θέμα στα δελτία ειδήσεων. Όμως εδώ, έχει να κάνει με τις ζωές μας και αυτό δε θα το διαπραγματευτούμε. Ούτε θα χαριστούμε σε κανέναν. Το χρωστούν στη Δραπετσώνα, το Κερατσίνι, τον Κορυδαλλό, τη Νίκαια, το Πέραμα, το Ρέντη και τη Σαλαμίνα.
— Η Χριστίνα Τσιλιγκίρη είναι υποψήφια Βουλευτής με τη Νέα Δημοκρατία στη Β’ Πειραιά.
