Ζαρακέλη σε Σάσα: Για τον Πειραιά που όλοι ονειρευόμαστε

Τους λόγους για τους οποίους αποφάσισε να ασχοληθεί με την Τοπική Αυτοδιοίκηση και το όραμά της για τον Πειραιά εξηγεί η υποψήφια δημοτική σύμβουλος του μεγάλου λιμανιού με τον συνδυασμό «Πειραιάς Νικητής», του Γιάννη Μώραλη, Ανδριάνα Ζαρακέλη. Η γνωστή δημοσιογράφος χαρακτηρίζει τον Πειραιά κέντρο πολιτισμού, πρότυπο παιδείας και αθλητισμού, πόλο οικονομίας και καινοτομίας, αλλά και μια πόλη με δικό της χαρακτήρα και ξεχωριστή ιδιοσυγκρασία. Παράλληλα, ανακαλεί μνήμες από τα παιδικά της χρόνια στο Χατζηκυριάκειο και μιλά για την ανάγκη ο Πειραιάς να παραμείνει και να εξελιχθεί ακόμα περισσότερο σε μια πολυδιάστατη πόλη, μετά την ολοκλήρωση του σχεδίου της δημοτικής Αρχής Μώραλη. Η Ανδριάνα Ζαρακέλη σε μια εκ βαθέων συνέντευξη μιλάει επίσης για τα όνειρα που είχε από μικρή, τον ελεύθερο χρόνο με τον γιο της, αλλά και τη μεγάλη της αγάπη, τη δημοσιογραφία.

Γιατί αποφάσισες να κατέβεις υποψήφια στην Τοπική Αυτοδιοίκηση, στο πλευρό του Γιάννη Μώραλη;

Εχω γεννηθεί, έχω μεγαλώσει, έχω τους φίλους μου, έχω κάνει οικογένεια, ζω και να εργάζομαι στον Πειραιά. Είδα τον Γιάννη Μώραλη να καταθέτει προτάσεις το 2014 και να είναι ο πρώτος που έβαλε την Τοπική Αυτοδιοίκηση στη διάσταση που θα έπρεπε να είναι, μακριά από κομματικές αγκυλώσεις και πάνω από χρίσματα και γραμμές. Περίπου πέντε χρόνια μετά, βλέπω το μεγαλύτερο κομμάτι όσων πρότεινε να έχουν γίνει πραγματικότητα και άλλα τόσα να βρίσκονται σε φάση υλοποίησης. Είδα πάγια αιτήματα να γίνονται πράξη, όπως τα αντισταθμιστικά οφέλη από τον ΟΛΠ ή τη μείωση των δημοτικών τελών, και άλλα που έχουν ήδη δρομολογηθεί, όπως η ανάπλαση του Μικρολίμανου και της Πειραϊκής, να μπαίνουν σε τροχιά υλοποίησης. Επειτα από ώριμη σκέψη και συζήτηση, αποφάσισα ότι θέλω κι εγώ να τεθώ στην κρίση του πειραϊκού λαού, για να προσφέρω με ιδέες και προτάσεις, να συνεργαστώ με τους αξιόλογους ανθρώπους που στελεχώνουν τον «Πειραιά Νικητή» και να γίνω μέρος της αλλαγής όχι που θέλω να γίνει, αλλά που βλέπω να πραγματοποιείται σταθερά και μεθοδικά.

Ποιο είναι το όραμά σου για τον Πειραιά;

Το όραμά μου για τον Πειραιά είναι να παραμείνει και να εξελιχθεί ακόμη περισσότερο σε μια πολυδιάστατη πόλη. Κέντρο πολιτισμού με το Δημοτικό Θέατρο, το Βεάκειο, τη βαθιά μουσική παράδοση της πόλης, τους μεγάλους ευεργέτες και τα αρχαιολογικά ευρήματα. Πρότυπο παιδείας, με το Πανεπιστήμιο Πειραιά και τις δεκάδες δράσεις στα σχολεία της πόλης, και πρότυπο αθλητισμού με καμάρι τον Ολυμπιακό τόσο στα επαγγελματικά του τμήματα όσο και στον Ερασιτέχνη, αλλά και με τα δεκάδες μικρότερα σωματεία ερασιτεχνικού αθλητισμού, μπάσκετ, ποδοσφαίρου, βόλεϊ, πόλο κ.ά. Οικονομικός πόλος για όλη την Ελλάδα, με τη ναυτιλία και το εμπόριο. Μια πόλη καινοτομίας, με διαγωνισμούς επιχειρηματικότητας και έξυπνες εφαρμογές. Να είναι όμως και μια πόλη με τις γειτονιές της και την καθημερινότητά της. Ξέρετε, πολλοί λένε ότι ο Πειραιάς είναι ένα μεγάλο χωριό. Οχι. Ο Πειραιάς είναι μια πόλη, όπως θα έπρεπε να είναι οι πόλεις. Μια πόλη με χαρακτήρα. Να γνωρίζεις και να μιλάς με τον γείτονά σου, τα παιδιά σου να μεγαλώνουν με τα παιδιά των παιδικών σου φίλων και όταν περπατάς στον δρόμο να μη σταματάς να χαιρετάς γνωστούς. Αν μπορούσα να περιγράψω σχηματικά το όραμά μου, είναι ο γιος μου να μεγαλώσει και να κάνει οικογένεια σε μια καλύτερη πόλη, στον Πειραιά που αγαπάμε, την πόλη που όλοι ονειρευόμαστε.

Ποιο πράγμα θα ήθελες να αλλάξεις στον Πειραιά από τη στιγμή που θα εκλεγόσουν δημοτική σύμβουλος;

Αν μπορούσα να αλλάξω κάτι, δεν θα ήταν στον Πειραιά, αλλά στην αντίληψη που υπάρχει στους επισκέπτες και τους περαστικούς για τον Πειραιά. Η πλειονότητα των Ελλήνων αντιμετωπίζει την πόλη μας σαν έναν ενδιάμεσο σταθμό στο ταξίδι από ή προς τα νησιά. Ο Πειραιάς είναι όμως πολύ περισσότερα. Από την Πειραϊκή μέχρι την Κοκκινιά και από τα Μανιάτικα μέχρι το Νέο Φάληρο είναι μια πόλη που μπορεί να κρατήσει στα όριά της τον ταξιδιώτη και να προσελκύσει τους κατοίκους του λεκανοπεδίου. Είναι θέμα αντίληψης. Στην κατεύθυνση αυτή, θα βοηθήσει η ολοκλήρωση των έργων υποδομών στην πόλη μας, τα οποία μας έχουν ταλαιπωρήσει, είναι η αλήθεια, αλλά δυστυχώς δεν είναι τα πάντα στο χέρι του δήμου. Η πρωτοβουλία του Destination Piraeus, που προωθήθηκε από τη δημοτική Αρχή Μώραλη, αποτελεί αναμφίβολα τον οδηγό για τα επόμενα βήματα.

Ποια είναι η μεγάλη σου αγάπη; Τηλεόραση ή ραδιόφωνο;

Επειτα από 23 χρόνια δουλειάς στα ΜΜΕ, η μεγάλη μου αγάπη είναι η δημοσιογραφία αυτή καθαυτή. Μεταξύ ραδιοφώνου και τηλεόρασης, για να είμαι ειλικρινής, δεν μπορώ να επιλέξω, γιατί το κάθε ένα είναι ένα κομμάτι της ψυχής μου και της καθημερινότητάς μου και συγκεντρώνει διαφορετικά χαρακτηριστικά για την επίτευξη του ίδιου στόχου. Οταν είσαι στην τηλεόραση, ξέρεις ότι όποιος σε βλέπει είναι σίγουρα σε κλειστό χώρο, στο σπίτι ή στη δουλειά, και κατά πάσα πιθανότητα είναι «σταθερός». Στο ραδιόφωνο, αντιθέτως, μπορεί να σε ακούσει κάποιος στο αυτοκίνητο, στο σπίτι ή σε ένα μαγαζί, να είναι σε κίνηση ή και «σταθερός». Το κάθε ένα έχει διαφορετικά γνωρίσματα και γι’ αυτό πρέπει να προσεγγίσεις με διαφορετικό τρόπο την ψυχολογία εκείνου στον οποίο απευθύνεσαι. Ο στόχος όμως παραμένει ο ίδιος: να ενημερώσεις έγκυρα, έγκαιρα και με ακρίβεια. Αυτή είναι η δυσκολία και η γοητεία της δημοσιογραφίας.

Ποιο είναι το αγαπημένο σου μέρος στον Πειραιά;

Χωρίς δεύτερη σκέψη, οι γειτονιές όπου γεννήθηκα και μεγάλωσα. Το πολυτραγουδισμένο Χατζηκυριάκειο και η πανέμορφη Πειραϊκή. Τα στενά, τα βράχια, η θάλασσα των παιδικών και εφηβικών μου χρόνων. Εικόνες και μνήμες από την περίοδο που διαμορφώθηκε η προσωπικότητά μου. Και αρώματα... Οι νεραντζιές όταν ανθίζουν, οι κολόνιες που μας «έλουζαν» οι γιαγιάδες στην περιφορά της εικόνας της Ζωοδόχου Πηγής στην Αθ. Μιαούλη, το άρωμα της θαλασσινής αύρας... Το Χατζηκυριάκειο είναι σε απόσταση αναπνοής από το ραδιόφωνο και δεν σου κρύβω ότι συχνά βρίσκω την ευκαιρία, φεύγοντας από το μεσημεριανό μαγκαζίνο, να «ξαναγυρίζω» εκεί. Το σπίτι μου ήταν το σημείο εκκίνησης για την αναρρίχηση στου «Καμπά», τις βόλτες στην «Πασαρέλα», τις καλοκαιρινές βουτιές. Στην Πειραϊκή, στα Βοτσαλάκια, από τα ψηλά βράχια πίσω από το γήπεδο του Πορφύρα, όπου για πολλά χρόνια έπαιζα μπάσκετ. Το Χατζηκυριάκειο είναι επίσης μια περιοχή που συνδέεται και με το νόημα της προσφοράς στην κοινωνία, καθώς το ομώνυμο ίδρυμα αποτελεί «φάρο» φιλανθρωπικής δράσης. Η Πειραϊκή, πάλι, δεν χρειάζεται ιδιαίτερες συστάσεις. Από το Μπαϊκούτσι βλέπεις το ομορφότερο ηλιοβασίλεμα του κόσμου.

Τι ήθελες να γίνεις όταν ήσουν μικρή;

Η αλήθεια είναι πως η «περιπέτειά» μου με τη δημοσιογραφία ξεκίνησε όταν ήμουν πολύ μικρή. Στα χρόνια της ενασχόλησής μου με τον αθλητισμό, σκεφτόμουν τη Γυμναστική Ακαδημία. Δεν θυμάμαι έντονα να ήθελα να κάνω κάτι άλλο... Μετά όμως τα πράγματα πήραν άλλη τροπή. Ο έφορός μου στην ομάδα μπάσκετ του Πορφύρα ήταν τότε διευθυντής σε δύο περιοδικά, το «Ματιές στο μπάσκετ» και το «Θύρα 7». Οταν μας έφερνε τα καινούργια τεύχη στο γήπεδο, δεν άφηνα μονόστηλο αδιάβαστο. Ηταν άλλες εποχές. Μεγάλη των Πλάβι σχολή, Ντράζεν Πέτροβιτς και στα δικά μας Ζάρκο Πάσπαλιε, Ντράγκαν Τάρλατς, σε μια χώρα που ζούσε ακόμα τον θρίαμβο του 1987. Βεβαίως, του ζητούσα κάθε φορά να γράψω και εγώ. Η πρώτη μου συνέντευξη ήταν με τον συμμαθητή μου από το 23ο Δημοτικό Σχολείο, Δημήτρη Ελευθερόπουλο, που τότε μόλις είχε πάει στον Ολυμπιακό. Ολα τα υπόλοιπα ήρθαν με τη φυσική τους σειρά. Οι σπουδές, η εργασία στο ραδιόφωνο, την τηλεόραση, τις εφημερίδες, τα περιοδικά. Σήμερα, 23 χρόνια μετά, από τον Μάρτιο του 1996, που δούλεψα για πρώτη φορά σε δημοσιογραφικό περιβάλλον, δεν θα άλλαζα ούτε μία ημέρα.

Τι σου αρέσει να κάνεις με τον γιο σου;

Μου αρέσει να γελάμε. Το γέλιο των παιδιών διαφέρει τόσο από αυτό των μεγάλων. Είναι αυθεντικό, γάργαρο, ασταμάτητο. Δεν σου κρύβω πως το ερώτημα θα έπρεπε να είναι το τι αρέσει στον γιο μου να κάνει μαζί μου... Είναι και σχεδόν στην εφηβεία, οπότε μια πηγαία άρνηση για τη μητρική αυθεντία και τον εξαναγκασμό της παραμονής στην οικογενειακή υποχρεωτικότητα δικαιολογείται. Κάνουμε πολλά πράγματα μαζί. Τις ημέρες που δεν είναι στη γιαγιά του και εγώ τρέχω να προλάβω, αναγκάζεται να με ακολουθεί από τα ψώνια στο σουπερμάρκετ, τις μικροδουλειές στα μαγαζιά μέχρι και το μαγείρεμα στο σπίτι. Αυτό όμως που απολαμβάνει να κάνουμε μαζί, και λατρεύω και εγώ, είναι να παίζουμε μπάσκετ. Φουσκώνω από περηφάνια όταν με επιλέγει για συμπαίκτρια. Πάμε μαζί στο γυμναστήριο, κάνουμε παρέα μπάνιο τη Σπίθα, το σκυλί μας και κολλητή του, με τον μπαμπά μας πάμε σινεμά, βόλτες στη θάλασσα, εκδρομές στα βουνά και καμιά φορά παίζουμε με τις ώρες βιντεοπαιχνίδια. Πρέπει να είμαι ο μόνος άνθρωπος που στην ομάδα μου στο NBA διαλέγω 5 φορές τον Τζόρνταν και πάντα χάνω από ένα 12χρονο!