Ο γκαρντ του Ολυμπιακού, Βαγγέλης Μάντζαρης, μίλησε στην ιστοσελίδα της Ευρωλίγκα, για την σχέση που έχει με τον αδερφό του, Αντώνη και παράλληλα επεσήμανε το πόσο άνετα νιώθει στον Ολυμπιακό, τον οποίο χαρακτήρισε σπίτι του!
Αρχικά, ο διεθνής γκαρντ των Πειραιωτών έφερε στο μυαλό του τη συνύπαρξή του με τον αδερφό του, Αντώνη Μάντζαρη. "Ήταν η πρώτη φορά στην ανδρική ομάδα. Ηταν τρία χρονιά εκεί, οπότε ήταν εύκολο να νιώθω σαν στο σπίτι μου. Υπήρχαν καλοί παίκτες, όχι για το επίπεδο της Ευρωλίγκας, αλλά γενικά υπήρχαν καλοί παίκτες. Ημουν νέος, αλλά το να έχω τον αδελφό μου στην ομάδα, ο οποίος ήταν ο αρχηγός, με έκανε να νιώθω πολύ άνετα. Μέναμε και μένουμε μαζί. Ημασταν μαζί στο σπίτι και στο γήπεδο. Κάθε καλοκαίρι παίζουμε "ένας εναντίον ενός". Οταν έχουμε χρόνο παίζουμε μαζί και κάνουμε προπονήσεις. Είναι πολύ διασκεδαστικό, γιατί πέρα από αδελφός μου είναι και φίλος μου. Έχουμε ακόμα έναν αδελφό που ήταν ο πρώτος που άρχισε να παίζει μπάσκετ. Είναι ο μεγαλύτερος, εκείνος μας τράβηξε στο μπάσκετ, αλλά ύστερα από τρία χρόνια σταμάτησε".
Σχετικά με την μετάβαση από το Περιστέρι στον Ολυμπιακό είπε: "Ηταν δύσκολο, γιατί μεγάλωσα εκεί. Οταν έγινα 20 χρονών πήγα στον Ολυμπιακό. Είχα άγχος που άφησα την τέως ομάδα και τον αδελφό μου. Ευτυχώς όταν ήρθα στον Ολυμπιακό, βρήκα παιδιά που ήμασταν μαζί στην Εθνική, όπως ο Σλούκας, ο Παπανικολάου και ο Κατσίβελης, οι οποίοι με έκαναν να νιώθω άνετα και τώρα εδώ είναι το σπίτι μου".
Για την πορεία του, αλλά και τον τρόπο που την αντιμετώπισε ο αδερφός του τόνισε: "Είχε πολύ αγχος. Μου είπε πως έπαιζα, εκείνος είχε περισσότερο άγχος. Από το Περιστέρι πήγα στον Ολυμπιακό και ήμουν ο βασικός πόιντ γκαρντ... Όταν σουτάρεις βολές, έλεγα: έλα Βαγγέλη σκόραρε, σκόραρε. Είχα πολλή αγωνία, μου έλεγε".
Παράλληλα, μίλησε και για την πρώτη φορά που τέθηκαν αντιμέτωποι με τον αδερφό του: "Ηταν δύσκολο να τον μαρκάρω. Ήταν δύσκολο για εμένα και μου φαίνεται πως τον άφησα να σκοράρει".
Τέλος, ο Βαγγέλης Μάντζαρης ανέφερε: "Θέλει να γίνει προπονητής. Προπονεί σε μικρότερες κατηγορίες. Όταν έχω χρόνο προσπαθώ να τον βοηθάω. Ακούμε ο ένας την γνώμη του άλλου. Του δίνω κάποιες οδηγίες κι εκείνος μου λέει τι πρέπει να βελτιώσω. Είναι ο καλύτερος και ο χειρότερος που με κριτικάρει. Υστερα από κάθε παιχνίδι είναι ο πρώτος που μιλάω. Με βοηθάει πολύ που τον έχω δίπλα μου και δεν θα το ξεχάσω ποτέ".
