Ο Νίκος Διαμαντής, καλιτεχνικός διευθυντής του Δημοτικού Θεάτρου Πειραιά αποφάσισε να ανεβάσει φέτος στη σκηνή τον «Ηλίθιο», το μεγαλειώδες μυθιστόρημα του Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι σε δική του σκηνοθεσία.
Από την αρχή ήταν ένα πολύ δύσκολο εγχείρημα. Το μυθιστόρημα αυτό είναι τόσο πυκνό και με τόσο αβυσσαλέο βάθος, όπως όλα άλλωστε τα έργα του Ντοστογιέφσκι, που χρειαζόταν πολλή προσοχή, ώστε να μεταφερθεί στη σκηνή με τους λιγότερους δυνατούς τραυματισμούς. Φυσικά ο θεατής δεν μπορεί να δει αυτούσιο στη σκηνή ένα μνημειώδες έργο 500 σελίδων που γράφτηκε το 1868, αλλά σίγουρα θα ζήσει την ατμόσφαιρα της Ρωσίας εκείνου του καιρού και θα παρακολουθήσει ένα έργο με πολλή θεατρικότητα. Άλλωστε όλη η αξία του κειμένου συγκεντρώνεται στην ατμόσφαιρα που δημιουργεί ο συγγραφέας με τη διείσδυση στα βάθη των βασανισμένων ψυχών που παρουσιάζει. Είναι μια παραβολή για την καλοσύνη με τη διασκευή των Αντώνη και Κωνσταντίνου Κούφαλη να αποπνέει ένα σεβασμό γύρω από τον αιώνιο πόλεμο του καλού και του κακού.
Ο Πέτρος Φιλιππίδης τολμά να αναμετρηθεί με τον αγνό Πρίγκιπα Μνίσκιν δείχνοντας ότι έχει ταυτιστεί μαζί του και έχει αφομοιώσει επιτυχημένα το αιώνιο μήνυμά του. Φαίνεται πως έχει μελετήσει πολύ τόσο την εποχή του έργου όσο και τη σκέψη του συγγραφέα. Αποφεύγει κάθε εξωτερικότητα ή τάση για επίδειξη και παρουσιάζει την αγνότητα με λιτά εκφραστικά μέσα.
Η Μαρία Κίτσου με την ερμηνεία της αναδεικνύεται στον κεντρικότερο ίσως πόλο του έργου. Παίζει με πάθος και φλογερότητα την έκφυλη γυναίκα, ενώ το πλατύ εκτόπισμά της προσδίδει στην παράσταση την ένταση που χρειάζεται. Φτάνει στον εξαγνισμό μέσα από την αμαρτία, δημιουργώντας ένα φινάλε που κατακαίει την ψυχή του θεατή.
Ο Ιωάννης Παπαζήσης που υποδύεται έναν φυματικό, μελλοθάνατο νέο, είναι εξαιρετικός στο δεύτερο μέρος του έργου καθώς καταφέρνει να ξεπεράσει τον αυτό του σε ότι τον έχουμε έως τώρα δει.
Ο Γιάννης Στάνκογλου και η Λένα Παπαληγούρα, πολύ έμπειροι και καλοδουλεμένοι θεατρίνοι, κηρύττουν την αγάπη που οδηγεί πάντα στη σταύρωση.
Ευχάριστη έκπληξη στην παράσταση αποτελούν οι βετεράνοι ηθοποιοί Γιώργος Κωνσταντίνου και Γιώτα Φέστα που παίζουν με ευλύγιστο και χρωματισμένο παίξιμο. Μαζί με τους υπόλοιπους καταφέρνουν να δώσουν μια καλή εικόνα των πλασμάτων του Ντοστογιέφσκι, που εναγωνίως αναζητούν τη λύτρωση.
Το έργο δεν έχει παραφωνίες παρά μόνο ένα, αλλά αρκετά σημαντικό ελάττωμα.
Έχει τεράστια χρονική διάρκεια καθώς μετρά περίπου 4 ώρες μαζί με το διάλειμμα και τις καθυστερήσεις. Από την άλλη, τα σκηνικά που ήταν αδύνατον να είναι ρεαλιστικά, εξαντλούνται σε 10 ξύλινα καφάσια στο πάτωμα με αποτέλεσμα να δημιουργείται σύγχυση στον θεατή σχετικά με το αόριστο του τόπου και του χρόνου των σκηνών.
ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ ΣΤΗΝ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ «ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ» ΤΟ ΣΑΒΒΑΤΟ 21 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 2018
Πηγή: parapolitika.gr
