To μικρό ταλαντούχο κοριτσάκι με τις εξαιρετικές επιδόσεις στο σαντούρι, μεγάλωσε πια, καθώς το περασμένο Καλοκαίρι έκλεισε τα 28. Η Αρετή Κετιμέ είναι πια μια από τις πιο γνωστές οργανοπαίκτριες σαντουριού στην Ελλάδα, αλλά παράλληλα και μια σπουδαία ερμηνεύτρια και τραγουδοποιός.

Από την ηλικία των 6 ετών, που ξεκίνησε μαθήματα μουσικής και την ηλικία των 12 που γνωρίστηκε και συνεργάστηκε με τον Γιώργο Νταλάρα έως σήμερα που έχει μια ζηλευτή καριέρα, έχει ολοκληρωθεί καλλιτεχνικά μέσα από πολύ σκληρή δουλειά, που όπως η ίδια μας αποκαλύπτει σήμερα, είναι κάτι πολύ κοπιαστικό. «Η δουλειά του μουσικού – τραγουδιστή είναι μία δουλειά που απαιτεί πολύ χρόνο και εκτός χώρου εργασίας. Και μόνο αυτό από μόνο του είναι αρκετά κοπιαστικό» λέει για τη μουσική της πορεία.

Φέτος ύστερα από κάλεσμα του σκηνοθέτη Ηλία Καρελλά ανεβαίνει στο θεατρικό σανίδι πρωταγωνιστώντας στο έργο «Το αγόρι με τη βαλίτσα» του δημοφιλέστερου συγγραφέα για παιδιά στη Μεγάλη Βρετανία Μάικ Κένι στο θέατρο Κάππα.

Το έργο που παρουσιάζει το ταξίδι δύο παιδιών από τη Μέση Ανατολή, έως το Βερολίνο έχει στόχο να ευαισθητοποιήσει το κοινό σχετικά με το προσφυγικό ζήτημα, με τρόπο συγκινητικό αλλά και αρκετά διασκεδαστικό.Ένα νεαρό αγόρι, που ζει κάπου στη Μέση Ανατολή, φαντάζεται ταξίδια σαν του Σεβάχ του Θαλασσινού. Όταν ξεσπά πόλεμος, ο μικρός Ναζ ξεκινά το δικό του διαφορετικό ταξίδι. Διασχίζει ερήμους, βουνά και θάλασσες με μόνη συντροφιά την Κρίσια, ένα κορίτσι που έχει και αυτό τον ίδιο προορισμό, ώσπου να φτάσει στο Βερολίνο και να συναντήσει το μεγαλύτερο αδελφό του, έχοντας στη βαλίτσα του μοναδικό όπλο τις ιστορίες του.

«Παίζουμε τραγούδια και μουσικές από διάφορα μέρη της Μεσογείου, τραγούδια Αρμένικα, αραβικά σεφαραδίτικα και φυσικά παραδοσιακά, όπως το τραγούδι “Tην θάλασσα την γαλανή». Πολλά παιδιά συγκινούνται αλλά όχι με τον τρόπο που αντιδρούν οι μεγάλοι» λέει η Αρετή, η οποία ερμηνεύσει ζωντανά στη σκηνή τα τραγούδια της παράστασης.

Το συγκινητικό είναι πως στην παράσταση συνχνά πηγαίνουν και παιδάκια, που οι γονείς τους είναι πρόσφυγες ή μετανάστες και μαζί με τους ήρωες του έργου ζουν το ταξίδι του ξεριζωμού και της προσπάθειας για ένα καλύτερο μέλλον.

«Με το θέατρο τα παιδιά, απομυθοποιούν το φόβο τους για το σκοτάδι γιατί ξέρουν ότι εδώ έχουν το ένα το άλλο και είναι μέρος μίας παράστασης. Νιώθω πως το θέατρο τα απελευθερώνει και σε συνδυασμό με τη μουσική τα διαπαιδαγωγεί με τον καλύτερο πρακτικό τρόπο. Κάθονται ήσυχα και παρακολουθούν μία ιστορία που μέσα έχει πολλά μηνύματα έχει συναισθήματα. Και φυσικά έχει αλήθεια.Ενώ τυπικά είναι μία ιστορία» τονίζει.

Η συνέντευξη δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ στις 29.12.2017