Το δέχομαι και το… παραδέχομαι! Ο τίτλος είναι παραπλανητικός σε σχέση με την ουσία. «Κρύβει» μία διαφορετική ερμηνεία και όχι φυσικά την ουδεμία σύγκριση των δύο ή προτίμηση μεταξύ των δύο. Αυτό που κρύβεται πίσω από τις λέξεις είναι η όλη ουσία του κειμένου: Ο Τολιόπουλος φέρνει στον Σλούκα! Έχει το στυλ του, δεν φείδεται ταλέντου και ικανοτήτων και φυσικά διαθέτει όλες τις προδιαγραφές και τα εχέγγυα για να πραγματοποιήσει μία επαγγελματική πορεία ανάλογη, ίσως και καλύτερη από τον λεγάμενο που κατοικοεδρεύει στην Κωνσταντινούπολη τα τελευταία χρόνια και συνεχίζει να «φλερτάρει» με τον Ολυμπιακό! Ένα φλερτ κατά την γνώμη μου, που κάποια στιγμή, στο προσεχές μέλλον θα καταλήξει και σε δεύτερο γάμο.
Ο Βασίλης Τολιόπουλος λοιπόν… Σλουκίζει! Μοιάζει στον Κώστα Σλούκα στις κινήσεις του, στο πρώτο του βήμα, την εκτέλεση (αν και αυτός δεξής και όχι αριστερός), γενικότερα στο παιχνίδι του. Στις φλέβες του κυλάει το αίμα του σκόρερ, ίσως περισσότερο από τον Σλούκα, ενώ έχει μέσα του την αντίληψη στην δημιουργία, όχι στο επίπεδο του Κώστα βέβαια. Για να τονίσουμε και δύο διαφορές, ίσως και άτοπες καθώς τα μεγέθη (και οι παραστάσεις αυτών) δεν είναι τα ίδια.
Ο Τολιόπουλος, ο θρασύς Βασίλης, που όσες φορές έχει κληθεί από τον Γιάννη Σφαιρόπουλο να πατήσει παρκέ έχει βγει από αυτό με θετικό πρόσημο και «σκιά» του το χειροκρότημα από κόσμο και συμπαίκτες, έχει ένα βασικό μειονέκτημα… «Μεγαλώνει» μπασκετικά σε έναν διαφορετικό Ολυμπιακό.
Έναν Ολυμπιακό με απαιτήσεις, με πίεση, όχι τον ίδιο -σε καμία περίπτωση- στον οποίο γαλουχήθηκε και ανδρώθηκε ο Σλούκας, ο Μάντζαρης και ο Παπανικολάου. Παιδιά που στα 21 τους, σε μία μεταβατική περίοδο για τον Ολυμπιακό, πέταξαν στα βαθιά και αναγκάστηκαν να κολυμπήσουν. Σε μία ομάδα που είχε αλλάξει στο 100%, που δεν υπήρχαν απαιτήσεις και αξιώσεις. Που η πίεση δεν βάρυνε τότε με τον ίδιο τρόπο. Θυμάμαι πολλούς να λένε κατά τη διάρκεια των πλέι οφ με τη Σιένα, «και εδώ που φτάσαμε ευχαριστημένοι είμαστε». Αυτά τα παιδιά βέβαια, εκείνη η ομάδα «κέρδισε» ξανά το να έχει πίεση και ειδικό βάρος ο Ολυμπιακός!
Αυτά τα παιδιά, στα 21 τους χρόνια, όσο είναι τώρα και ο Τολιόπουλος, ήταν βασικοί σε Ολυμπιακό και Εθνική ομάδα. Ήταν πρωταθλητές Ευρώπης και Ελλάδας. Στα 21 τους χρόνια θεωρώντας τους εμείς, εσείς, ο κόσμος… «ταλέντα». Κάλλιστα θα μπορούσε να είναι βασικός, με επαρκή χρόνο και ρόλο στον Ολυμπιακό και ο Βασίλης Τολιόπουλος. Στα 21 του και δίχως να τον θεωρούμε (ακόμα) ταλέντο. Δεν είναι… Είναι έτοιμος παίκτης. Έτοιμος να παίξει. Να «καταπίνει» όλο και περισσότερα λεπτά.
Προσωπικά θα ήθελα να τον βλέπω περισσότερο. Οκ, όχι στην Ευρωλίγκα, αλλά 15-20 λεπτά και να ξεκινάει 5άδατος θα ήθελα να τον βλέπω στο πρωτάθλημα. Ο Γιάννης Σφαιρόπουλος αναμφισβήτητα όμως γνωρίζει καλύτερα. Είναι εντελώς διαφορετικό το τί θέλω εγώ και εσείς, από το καλό του παίκτη (και όχι παιδιού) και της ομάδας. Είπαμε, «μεγαλώνει» σε έναν διαφορετικό Ολυμπιακό. Καλώς ή κακώς… Με υψηλότατο ανταγωνισμό, με έμπειρους παίκτες μπροστά του και «βαριά» ονόματα.
Απλά αυτό που χαίρεσαι να βλέπεις, αυτό που… Σλουκίζει πάνω του, είναι τα λίγα που προλαβαίνει και δίνει στον χρόνο που καλείται να παίξει. Για να ψηθεί, για να ξεκουράσει, γιατί υπάρχει ανάγκη. Το έδειξε με την Μπασκόνια, στην Βαρκελώνη, στην Βαλένθια. Σε κάποια παιχνίδια ίσως και να άξιζε να ξαναμπεί στο παρκέ. Ναι, πληρώνει την άμυνά του, έχουμε ακούσει πολλές φορές στο άδειο ΣΕΦ τον Γιάννη Σφαιρόπουλο να του φωνάζει, άλλες τόσες να τον συγχαίρει για την επιλογή. Όχι για το τρίποντο ή το καλάθι που πέτυχε. Για την επιλογή… Το σωστό «διάβασμα».
Ο Βασίλης Τολιόπουλος είναι έτοιμος για μένα να παίξει σε ακόμα πιο υψηλό επίπεδο ανταγωνισμού. Είναι ο δικός μας… Ντόνσιτς (τηρουμένων των αναλογιών, μην παρεξηγηθώ), ο επόμενος Σλούκας που έχει στα σπλάχνα του ο Ολυμπιακός και ετοιμάζεται να «βγάλει»!
Ο Τολιόπουλος, με εξαίρεση τον πραγματικά μικρό Αρσενόπουλο, είναι ο 3ος παίκτης του Ολυμπιακού… από το τέλος σε χρόνο συμμετοχής (13 λεπτά μ.ο. σε 9 ματς) ωστόσο είναι ο 3ος… από την αρχή, σε τρίποντα στο πρωτάθλημα (11/24) πίσω από Στρέλνιεκς και Τόμπσον. Ο 3ος σε ασίστ πίσω από Στρέλνιεκς (29) και Ρόμπερτς (27) έχοντας 25 αυτός, όσες και ο Σπανούλης. Σε 9 ματς βέβαια ο μικρός Βασίλης, σε 4 ο μεγάλος Βασίλης. Δεν είναι δα λίγες για τον χρόνο του.
Δεν κάνει σωρηδόν λάθη (6) και είναι μια χαρά και η αξιολόγησή του, ενώ στο 50% είναι και τα δίποντά του (6/12) έχοντας το χάρισμα, την ικανότητα, το θράσος και την επιθυμία για το ντράιβ.
Έχοντας γεμίσει και «δέσει» το σώμα του, έχοντας την ταχύτητα και γνωρίζοντας πολύ μπάσκετ, με τεχνική κατάρτιση, ντρίμπλα και κυρίως (γιατί το εξαλείφουν γενικότερα στα μικρά παιδιά αυτό) το σκοράρισμα, την επαφή με το καλάθι, την σύνδεση αυτή, η οποία είναι και η πεμπτουσία του μπάσκετ, ο Τολιόπουλος έχει ένα ζηλευτό «πακέτο» που αυτόματα αυξάνει τις προσδοκίες αλλά και τις απαιτήσεις όλων από αυτόν.
Ο Βασίλης Τολιόπουλος στον Ολυμπιακό του 2011-12 ίσως και να ήταν βασικός κι αυτός. Στα 21 του χρόνια. Τώρα, με υπομονή, σύνεση, σκληρή δουλειά γιατί ου αι και αλλοίμονο αν πάρουν τα μυαλά αέρα (τότε είναι που θα μιλάμε για… αιώνιο ταλέντο) έχει όλα τα φόντα να διαγράψει μία σπουδαία καριέρα στον Ολυμπιακό και να είναι το γκαρντ για τα επόμενα (πολλά θέλουμε να πιστεύουμε) χρόνια των «ερυθρόλευκων» και της Εθνικής ομάδας.
Πηγή:gavros.gr
