Μια φορά και ένα καιρό ήταν ένας υπουργός σε μια φανταστική χώρα που επί χρόνια είχε μνημόνια και οικονομική κρίση.
Αυτός ο υπουργός λοιπόν, όταν ήταν αντιπολίτευση για να ξαναβγεί βουλευτής φώναζε όχι στα μνημόνια, θα χάριζε χρέη και φόρους, αλλά μετά τα ψήφισε όλα και με τα δυο του χέρια....
Έλεγε για τους άλλους, τους πολιτικούς του αντιπάλους, να κάθονται στα τέσσερα, αλλά μετά όταν ήρθε η σειρά του γονάτισε όσο κανείς άλλος απέναντι στις απαιτήσεις ενός κακού διευθυντηρίου που το είχαν ονομάσει οι ιθαγενείς Τρόικα, και ο καλός μας ο υπουργός ψήφισε όχι ένα άλλα δυο μνημόνια, δέσμευσε την κρατική περιουσία για 99 χρόνια και έβαλε φόρους που θα έμπαιναν σε ισχύ και θα πλήρωναν οι πολίτες ακόμη και μετά από πολλά πολλά χρόνια! Γιατί μπορούσε να το κάνει και μπράβο του!
Μίλαγε στα κανάλια για τον ΕΝΦΙΑ ένα φανταστικό φόρο για τα ακίνητα, που δε θα πλήρωνε αρχικά ο ίδιος, και λίγες μέρες μετά πλάι στον συνέταιρο του, τον Πρωθυπουργό της παραμυθοχώρας, ζήταγε να πληρώσουν όλοι κανονικά για το δημοσιονομικό καλό του λαού, και βέβαια με συνέπεια όπως πάντα, τον πλήρωσε και αυτός.
Ήταν, υποτίθεται, δεξιός αυτός ο υπουργός, αλλά συμμαχούσε και ψήφιζε ότι του έλεγε ο Αριστερός συγκυβερνήτης του. Μάλιστα τον αγαπούσε τόσο πολύ που τον αγκάλιαζε όποτε έβγαινε στην εξέδρα ο συγκυβερνήτης του, για να τους αποθεώσουν μαζί οι ιθαγενείς αυτής της χώρας.
Πίστευε βαθιά ο υπουργός μας και κόμπαζε για αυτό με παρρησία, σε πατρίδα, θρησκεία και οικογένεια, αλλά μετά πάλι έκανε ότι μπορούσε για να τα αποδομήσει ψηφίζοντας ότι του έφερνε ο κάθε Υπουργός της παιδείας, της Δημόσιας Τάξης και της Δικαιοσύνης της παραμυθένιας μας χώρας. Ούτε σημαίες ήθελε πια, ούτε παρελάσεις, ούτε αριστείες τον ένοιαζαν, και άλλα συντηρητικά που κάποτε συζήταγε μαζι με τα πρωτοπαλίκαρα του.
Που και που ανέβαινε σε στρατιωτικά ελικόπτερα και φρεγάτες, αγαπημένο του χόμπι από τα παιδικά του χρόνια, και φορούσε στρατιωτική στολή για να το παίξει μάχιμος, αλλά όταν ήθελε να πουλήσει όπλα σε άλλες χώρες, πρόσβαλε και απειλούσε αξιωματικούς ακόμη και με σύλληψη, γιατί δε τον υπάκουαν. Ήταν ένας σκληρός και αυστηρός υπουργός με τους κατώτερους του. Του άρεσαν πολύ και οι εμπορικές συναλλαγές για το καλό της χώρας πάντα, και έτσι συνεργαζόταν με μη πιστοποιημένους εκπροσώπους κρατών, (ανθρώπους που ήταν μεσάζοντες κ στην πώληση ποδοσφαιρικής ομάδας της συμπρωτεύουσας της παραμυθένιας χώρας), προκειμένου να κάνει δουλίτσες. Προς όφελος της χώρας του βέβαια έκανε ότι έκανε. Και ύστερα όταν τον ρωτούσαν οι αντιπολιτευόμενοι του, δεν έβγαινε να μιλήσει στη Βουλή, ούτε να απαντήσει ήθελε, αφού μια χαρά τον καλύπτανε οι συνέταιροι του για να μη χάσουν και αυτοί την καρέκλα τους.
Σηκώθηκε και πήγε λοιπόν και αυτός ένα ταξιδάκι στο Λονδίνο να ξεσκάσει και να ψωνίσει καμιά κούκλα για το παιδάκι του, αλλά πέρασε και από το καζίνο μια βολτίτσα να ξεδώσει, και αργά το βράδυ έμεινε σε ένα υπερπολυτελές ξενοδοχείο που το πλήρωσε με την πιστωτική του, όμως άλλαξε γνώμη και τελικά δήλωσε στους ιθαγενείς της χώρας μέσα από το κοινοβούλιο, ότι το πλήρωσε με μετρητά.
Του άρεσε επίσης του Υπουργού αυτού, να χρησιμοποιεί πολύ το κινητό του. Έγραφε συνέχεια στο twitter και όποτε έγραφε καμία ανοησία έβαζε τον γιο του να τα σβήνει. Και όπου χρειαζόταν να δικαιολογηθεί τα φόρτωνε σε εκείνον, γιατί ποτέ δεν φοβόταν ευθύνες ο υπουργός μας!
Αλλά δεν έκανε μόνο αυτό, έμπαινε και σε τσατ ρουμ κ ενίοτε του άρεσε να μιλάει στο τηλέφωνο με τις ώρες με ισοβίτες φυλακισμένους (από ευσπλαχνία πάντα, μη πάει το πονηρό μυαλό σας στο κακό), για να τους στηρίξει ψυχολογικά και να τους διαβεβαιώσει ότι όλα θα πάνε καλά, φτάνει να κατηγορήσουν τους σωστούς επιχειρηματίες, κατά προτίμηση εκείνους που κάποτε παρακάλαγε να τον κάνουνε παρέα, και τώρα είχε πάθει μια μικρή, τόσο δα, εμμονή μαζί τους!
Ο Υπουργός αυτής της χώρας καταδίκαζε πάντοτε την τρομοκρατία και την ανομία, αλλά ανεχόταν συλλογικότητες, άδειες σε τρομοκράτες, άσυλα και άλλα προοδευτικά αριστερούλικα, γιατί η καρέκλα του ήταν γλυκιά σαν το βάζο με το μέλι. Και που θα ξαναέβρισκε άραγε τέτοια άνετη καρέκλα;
Ο Υπουργός αυτής της φανταστικής χώρας συνεχίζει στα παραμύθια να είναι υπουργός και να απολαμβάνει των προνομίων της θέσης του και των θετικών απόψεων κάποιων συμπολιτών του, οι οποίοι μάλιστα δηλώνουν και δεξιοί.
Στην πραγματική όμως ζωή αυτά δε συμβαίνουν φίλοι μου! Μόνο στα παραμύθια μπορεί να συμβαίνουν... οπότε: ζήσαμε εμείς καλά κ αυτοί καλύτερα...
