Συγγνώμη, αλλά αυτή δεν είναι εικόνα ομάδας. Εχοντας να παίξει το ματς της διοργάνωσης, θα περίμενε κανείς πως η Εθνική, παρά τα όσα άσχημα την περιστοιχίζουν φέτος, που δεν αξίζει πλέον να τα ξαναλέμε, θα έμπαινε με το μαχαίρι στο στόμα. Αμ δε. Η ίδια εικόνα ξανά. Απαράδεκτη νοοτροπία, 23 πόντοι σε ένα δεκάλεπτο και αντί να απαντήσουν στον ενθουσιασμό των Φινλανδών, η Ελλάδα ηττήθηκε με κατεβασμένα χέρια από τους διοργανωτές.
Για 33 λεπτά ένιωθα λες και έβλεπα τη Ρουμανία, ή τη Μεγάλη Βρετανία, ή κάτι τέτοιο τέλος πάντων. Χωρίς να θέλω να πω κάτι κακό για αυτές τις ομάδες. Απλά δεν είναι του μεγέθους της «γαλανόλευκης».
Πώς να το κάνουμε. Ηρθε η ώρα, ανεξαρτήτως του σημερινού αποτελέσματος με την Πολωνία και της έκβασης της διοργάνωσης, κάποιοι να βγουν μπροστά και κάποιοι άλλοι να μας αφήσουν στην ησυχία μας.
Γιατί αυτό που συμβαίνει στην Εθνική, φτάνει στα όρια του άρρωστου. Ριζικές αλλαγές απευθείας σε θέσεις με κομβικό ρόλο. Από το κεφάλι λένε πως βρομάει πάντα το ψάρι. Και το κεφάλι διοικεί αυτήν την Εθνική από την πρώτη μέρα που προσωπικά εγώ είδα μπάσκετ.
Είναι ασύλληπτη η εικόνα και η ξενέρα του κόσμου. Οσο και να αγαπάει αυτήν την ομάδα, όσο και να αγαπάει αυτά τα παιδιά που παίζουν εκεί. Ο,τι και να λέμε και να καμουφλάρουμε, κοιτώντας και τα θετικά (τα ποια;), η αλήθεια είναι μία.
ΑΠΟΤΥΧΑΜΕ ξανά και πρέπει πια το μαχαίρι να μπει στο κόκαλο. Αν αυτή η κατάσταση ίσχυε στο ποδόσφαιρο, θα βλέπαμε από παντού κείμενα που κατακεραύνωναν και τον… αποθηκάριο της ομοσπονδίας. Και δυστυχώς πια δεν υπάρχει γυρισμός. Επιμένω, ανεξαρτήτως πλασαρίσματος της «γαλανόλευκης».
ΥΓ.: Δεν μιλάω εύκολα για συγκεκριμένους παίκτες. Αλλά προτιμάω να βλέπω τρελούς όπως τον Αγραβάνη και γεμάτους ενθουσιασμό παλικάρια όπως τον Θανάση, παρά κάποιους που το μόνο που κάνουν είναι να… κλαίγονται και να πιέζουν για να παίζουν.
Μπράβο στον Μητσάρα που τα άκουσε αυτό το διάστημα, αλλά βάζει τα χέρια του πάντα στη φωτιά, μπράβο και στον Αντετοκούνμπο που δείχνει διαρκώς πόσο ΕΛΛΛΗΝΑΣ είναι. Και σε όποιον αρέσει…
