ΓΡΑΦΕΙ Ο ΘΑΝΑΣΗΣ ΦΟΥΣΚΙΔΗΣ
Λέω ν’ αφήσουμε για λίγο στην άκρη τα θλιβερά φαινόμενα και τα νέα ήθη που φέρνουν στο ελληνικό ποδόσφαιρο η… εξυγίανση και τα παπαγαλάκια της και να ασχοληθούμε με το νέο κάζο που ετοιμάζει ο Βαγγέλης Μαρινάκης στο κιτρινόμαυρο γατάκι του λιμανιού. Η προσφορά της εταιρείας που «τρέχει» το νέο τηλεοπτικό εγχείρημα του προέδρου του Ολυμπιακού, έκανε μια πολύ πιο γενναιόδωρη, αλλά και πολύ πιο τιμητική για το προϊόν πρόταση από την αντίστοιχη του ΟΠΑΠ που φέρει την υπογραφή των Τσέχων και του μικρομετόχου κυρ Δημήτρη. Φυσικά είναι περιττό να αναφέρουμε και πάλι πως αν δεν γίνει δεκτή η πρόταση της ALTER EGO του Β. Μαρινάκη, θα πρόκειται για ένα άνευ προηγουμένου σκάνδαλο που θα είναι αποτέλεσμα των μαφιόζικων υπόγειων διεργασιών, στις οποίες επιδίδονται εδώ και αρκετό καιρό οι «εξυγιαντές».
Εκτός, όμως, από το καθαρά οικονομικό κομμάτι υπάρχει και μία άλλη παράμετρος που κρύβεται πίσω από τις δύο προσφορές. Από τη μία, ένας κανονικός επενδυτής του ποδοσφαίρου που καταδεικνύει γι’ ακόμη μια φορά το έμπρακτο ενδιαφέρον του για την αναβάθμιση του περιβάλλοντος στο οποίο δραστηριοποιείται, και από την άλλη, ένας επαγγελματίας τζαμπατζής, που βλέπει το ποδόσφαιρο καιροσκοπικά και έχει μείνει στην εποχή των σβησμένων προβολέων, της ψευτομαγκιάς και των δημόσιων απειλών, προφανώς γιατί μόνο στο συγκεκριμένο σκηνικό αισθάνεται βολικά. Κι όλα αυτά, ενώ έχει μερίδιο (έστω και με άκρως αδιαφανείς διαδικασίες) στον πλέον κερδοφόρο Οργανισμό που ήλεγχε το ελληνικό Δημόσιο, τα έσοδα του οποίου προέρχονται απευθείας από την τσέπη του φορολογούμενου πολίτη. Για τέτοια πρόκληση μιλάμε… Τώρα βέβαια θα μου πείτε, ποιος έχασε την ευθιξία για να τη βρει ο Μελισσανίδης;
Ας τα βλέπουν αυτά κάποια παλικάρια της κυβέρνησης Σαμαρά, που αδιαφορώντας για το γεγονός ότι διέπρατταν το σημαντικότερο σκάνδαλο της Μεταπολίτευσης, έδωσαν αυτή την… κότα με τα χρυσά αυγά σ’ έναν τύπο όχι μόνο με βεβαρυμμένο -ποδοσφαιρικό και μη- παρελθόν, αλλά και παντελή άγνοια για το σύγχρονο επιχειρηματικό γίγνεσθαι στον χώρο του ποδοσφαίρου…
(Το κείμενο δημοσιεύθηκε στον «ΓΑΥΡΟ» στις 14/10/2016)
