Τα γεμάτα κρεβάτια, τα ράντζα στους διαδρόμους, οι απόπειρες αυτοκτονίας, οι επιθετικές συμπεριφορές προς εργαζόμενους και ασθενείς σε συνδυασμό με τις ακούσιες νοσηλείες – εισαγωγές με εντολή εισαγγελέα- συνθέτουν το νοσηρό σκηνικό στο Ψυχιατρικό Νοσοκομείο Αθηνών.Σε καθημερινή βάση το νοσηλευτικό προσωπικό έρχεται αντιμέτωπο με τον κίνδυνο, ο οποίος εξαιτίας της σοβαρής υποστελέχωσης του ιδρύματος, ελλοχεύει σε κάθε γωνιά του κτιρίου. Ψυχικά ασθενείς σε οξεία φάση που δεν έχουν γνώση της νοσηρότητάς τους, αρνούνται πεισματικά να ακολουθήσουν τη φαρμακευτική αγωγή που τους έδωσε ο γιατρός, με αποτέλεσμα να επιτίθενται στους νοσηλευτές κάθε φορά που εκείνοι προσπαθούν να κάνουν τη δουλεία τους.
«Έχω έρθει πάρα πολλές φορές αντιμέτωπος με επιθετικότητα ασθενών. Όσοι νοσηλεύονται στα ψυχιατρεία δεν είναι σαν τους υπόλοιπους τροφίμους. Χρειάζονται ιδιαίτερη μεταχείριση κι επικοινωνία αλλά η έλλειψη εξιδανικευμένου προσωπικού που θα αναλαμβάνει τη φύλαξή τους, έχει σαν αποτέλεσμα εκτός από την περίθαλψη, να επωμιζόμαστε και τον έλεγχο του χώρου ώστε να μην κάνει κάποιος κακό στον εαυτό του, στον διπλανό του ή σε εμάς», δηλώνει στα parapolitika.gr ο Γιώργος Αβραμίδης, νοσηλευτής στο Ψ. Ν.Α. και πρόεδρος του Συλλόγου Νοσηλευτών Ψυχιατρικών Νοσοκομείων Αττικής.
Αυτό, όπως εξηγεί, συνεπάγεται όχι μόνο την εξουθένωση των εργαζομένων αλλά και τη μειωμένη ποιότητα περίθαλψης μιας και αυτό που προέχει σε κάθε βάρδια είναι η ασφάλεια όσων βρίσκονται μέσα. «Δεν σπουδάσαμε πολεμικές τέχνες ή τεχνικές άμυνας. Το αντικείμενο της εργασίας μας είναι να φροντίσουμε τον άρρωστο, να τον βοηθήσουμε να πάρει τη θεραπεία και να πάει σπίτι του. Στο ΔΑΦΝΙ όμως δε μπορούμε να ανταποκριθούμε σε αυτόν τον ρόλο καθώς προέχει η ασφάλεια», τονίζει.
Οι ακούσιες νοσηλείες φτάνουν το 60%
Εκείνο που εντείνει ακόμη περισσότερο τον κίνδυνο σε βάρος των εργαζομένων εντός του νοσοκομείου είναι οι εισαγωγές οξέων περιστατικών με εντολή εισαγγελέα, μια τακτική που, όπως μας λέει ο κ. Αβραμίδης, δεν εφαρμόζεται σε καμία πολιτισμένη χώρα στον κόσμο αλλά στην Ελλάδα αγγίζει το 60% των περιστατικών. Πρόκειται για ψυχικά άρρωστους που δεν αντιλαμβάνονται το πρόβλημά τους, αρνούνται να εισαχθούν στο νοσοκομείο κι έπειτα από εντολή εισαγγελέα, η αστυνομία τους παραλαμβάνει με χειροπέδες από την πόρτα του σπιτιού τους. «Αφού λοιπόν μπουν στο νοσοκομείο με αυτόν τον απαράδεκτο τρόπο, εξετάζονται από δύο ψυχιάτρους κι αν κριθεί απαραίτητο, γίνεται εισαγωγή. Όλο αυτό όμως που προηγήθηκε ώσπου να φτάσουν, τους κάνει ακόμη πιο διεγερτικούς με αποτέλεσμα οι νοσηλευτές να πρέπει να αντιμετωπίσουν αυτή την επιθετικότητα».
Σύμφωνα με τον κ. Αβραμίδη, στα σύγχρονα κράτη, τους ασθενείς αυτούς τους παραλαμβάνει από το σπίτι τους ασθενοφόρο μέσα στο οποίο υπάρχει εξειδικευμένο προσωπικό με ψυχιάτρους, ψυχολόγους και ειδικά εκπαιδευμένους νοσηλευτές. Με μια τέτοια προσέγγιση, εξηγεί, αποφεύγεται εκτός των άλλων και ο στιγματισμός του ασθενούς και της οικογένειάς του.
«Αν προσθέσει κανείς και τα περιστατικά που υπάγονται στο άρθρο 69 του ποινικού κώδικα, ασθενείς δηλαδή που έχουν ήδη προβεί σε παραβατικές συμπεριφορές, ως επί το πλείστον δολοφονίες και λόγω ακαταλόγιστου απαλλάσσονται από τις ποινές, μπορεί να φανταστεί το μέγεθος του κινδύνου. Έχουμε κάνει την τελευταία δεκαετία κρούσεις στο υπουργείο Δικαιοσύνης και το Συνήγορο του Πολίτη ώστε να διαμορφωθεί τμήμα φύλαξης που θα επιβλέπεται από το υπουργείο αλλά τόσα χρόνια ακούμε υποσχέσεις», λέει ο κ. Τζιάτζιος νοσηλευτής τα τελευταία 17 χρόνια στο ΔΑΦΝΙ. Σε μια δύσκολη λοιπόν περίοδο που οι ψυχικές ασθένειες βρίσκονται στο ζενίθ και οι πολίτες έχουν στραφεί εξ’ολοκλήρου στη δημόσια υγεία με αποτέλεσμα στα νοσοκομεία να παρατηρείται υπερπλήρωση κλινών, τα προβλήματα δεκαετιών πολλαπλασιάζονται κάνοντας ακόμη πιο δύσκολη τη ζωή της ευάλωτης αυτής ομάδας του πληθυσμού. «Ο λόγος που εξακολουθούν και λειτουργούν οι μονάδες ψυχικής υγείας είναι οι φιλότιμες προσπάθειες των εργαζομένων που καθημερινά δίνουν τον καλύτερό τους εαυτό για να ανταποκριθούν στις ανάγκες των ασθενών», καταλήγει ο κ. Αβραμίδης
