Κατά τον Κομφούκιο, το να ξέρεις πιο είναι το σωστό και να μην το κάνεις είναι η μεγαλύτερη δειλία. Ο οργανισμός του Ολυμπιακού είχε αποφανθεί εδώ και καιρό ότι κάτι πήγαινε λάθος. Οτι κάτι έπρεπε να αλλάξει. Κάποια προβλήματα δεν λύνονται, απλά κόβονται, διορθώνονται με τομές. Σκληρές, δυσάρεστες ή μη αρεστές, είναι κάτι που ποσώς (πρέπει να) ενδιαφέρει αυτόν που τις λαμβάνει. Και ο Βαγγέλης Μαρινάκης έχει αποδείξει πως όταν πιστεύει ότι κάτι δεν πάει καλά, το τελειώνει. Τηρώντας κατά γράμμα τη ρήση του Κινέζου φιλοσόφου. Αλλά πλέον έχει την εμπειρία να μην πράττει εν θερμώ.

Ο Τάκης Λεμονής δεν ήταν αυτό καθαυτό το πρόβλημα. Αλλά ήταν κομμάτι μίας συνολικά προβληματικής κατάστασης που έπρεπε να αλλάξει. Ο εσωτερικός μηχανισμός του συλλόγου προσπάθησε πολλάκις να βελτιώσει τα πράγματα και σε μεγάλο βαθμό τα κατάφερε. Αλλά για να πάει παρακάτω ο Ολυμπιακός, χρειαζόταν «κάτι άλλο». Οι δυσλειτουργίες καθρεφτίζουν πάντοτε τον προπονητή και αυτό ο Τάκης είναι ο πρώτος που το γνωρίζει.

Ο Λεμονής εκπλήρωσε και με το παραπάνω την αποστολή του. Και το έκανε εντυπωσιακά, εμφατικά, με νοοτροπία και αέρα υπεροχής ενός πρωταθλητή. Αλλά πέρα από τα στυγνά και απαραίτητα αποτελέσματα, ο Ολυμπιακός έχει ανάγκη κι άλλα πράγματα. Δεν είναι ομάδα που πρέπει να αρκείται σε αυτό. Και δεν αρκείται. Ο προπονητής του Ολυμπιακού οφείλει να βελτιώνει τους παίκτες του. Επιβάλλεται να εμπνέει με τις γνώσεις, την προσωπικότητα, την κατάρτισή του. Επιβάλλεται να αναδίδει σεβασμό και να μην αφήνει περιθώρια αμφισβήτησης του ποιος είναι το αφεντικό. Οι κινήσεις-επιλογές του πρέπει πάντα να διέπονται από δικαιοσύνη, μακριά από εμμονές ή ξεροκεφαλιές.

Η επιλογή του Οσκαρ Γκαρθία δεν έγινε τυχαία. Ούτε υπό το καθεστώς πίεσης. Εγινε μετά από ώριμη σκέψη και με προσμετρημένα όλα τα υπέρ και τα κατά. Εξάλλου, ο 44χρονος Ισπανός είχε «στοχευθεί» εδώ και πολλά χρόνια από τον Ολυμπιακό. Ο σύλλογος παρακολουθεί τα βήματά του, γνωρίζει την πορεία και τα διαπιστευτήριά του. Γνωρίζει από πού προέρχεται και τι πρεσβεύει η προπονητική του φιλοσοφία. Ψάχτηκε, ρώτησε, έμαθε και μετά αποφάσισε. Πιστεύει αλήθεια κανείς ότι ο Βαγγέλης Μαρινάκης και η διοίκηση δεν γνωρίζει ότι υπάρχει ρίσκο σε μία τέτοια αλλαγή; Ας είμαστε σοβαροί...

Ο Γκαρθία, σε αντίθεση με κάθε πρότερο προπονητή του Ολυμπιακού τα τελευταία χρόνια, έρχεται με portfolio γεμάτο επιτυχίες και με πλήρη, δοκιμασμένη καριέρα. Στα 44 του χρόνια έχει κατακτήσει τρία πρωταθλήματα, δύο κύπελλα σε διαφορετικές χώρες, έχει αναδείξει ποδοσφαιριστές, έχει προσφέρει θελκτικό ποδόσφαιρο, έχει ακούσει το όνομά του μεταξύ των (πραγματικών) υποψηφίων για τον πάγκο της Μπαρτσελόνα. Εχει αισθανθεί από πρώτο χέρι τι σημαίνει να «πρέπει» να νικάς σε κάθε παιχνίδι και έχει ανταποκριθεί. Είναι διψασμένος για διάκριση. Βλέπει τον εαυτό σαν τον «νέο Βαλβέρδε» του Ολυμπιακού. Διότι ξέρει ότι ο Θρύλος είναι το διαβατήριό για να φτάσει μια μέρα στην Πριμέρα Ντιβιζιόν, την Πρέμιερ Λιγκ, στο top επίπεδο του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου.

Ουδείς λογικός παρατηρητής δικαιούται να υποστηρίξει ότι η αλλαγή έγινε με τεχνικό κατώτερο αυτού που αντικαταστάθηκε. Ακόμη κι εμπαθής να είναι κάποιος, αυτό δεν χωράει συζήτηση. Ο Γκαρθία είναι προπονητής που έρχεται για να επαναφέρει τον Ολυμπιακό στον δρόμο του ποδοσφαίρου που αγαπάει ο κόσμος του. Εάν θα το καταφέρει είναι μια άλλη κουβέντα. Είπαμε, το ρίσκο υπάρχει πάντα κομμάτι σε τέτοιου είδους αποφάσεις. Αλλά οι αφορισμοί επειδή προσελήφθη ένας κανονικός προπονητής, για τον οποίο προκύπτουν εγκώμια ακόμη και από τις ομάδες που έφυγε, είναι υπερβολή.

Βεβαίως, δεν προκαλεί καμία έκπληξη η αντίδραση για την απομάκρυνση Λεμονή. Η αντίδραση είναι αναπόσπαστο κομμάτι της μενταλιτέ του συλλόγου. Όπως και -σε κάποιες περιπτώσεις- οι υπερβολές στις τοποθετήσεις. Προκύπτουν από αγάπη, αγωνία και μεράκι για την ομάδα. Αλλά ο σύλλογος καταφέρνει σχεδόν πάντα τα τελευταία χρόνια να αντιλαμβάνεται εγκαίρως τα όρια μεταξύ γκρίνιας και εσωστρέφειας. Με αποτέλεσμα όταν έρθει η ώρα του ποδοσφαίρου, να αποφεύγονται οι ακρότητες και τα αντιπαραγωγικά και πάντοτε επιζήμια αυτοκαταστροφικά σύνδρομα. Είπαμε, η αγάπη πάντα υπερνικά την ένταση των νεύρων.

ΥΓ. Η κριτική σε κάθε δύσκολη απόφαση είναι εύκολη, για όποιον... ΔΕΝ χρειάζεται να την πάρει. Ο Μαρινάκης είναι αυτός που πάντα παίρνει τις δύσκολες αποφάσεις. Και τώρα πήρε μία που γνώριζε εξ αρχής ότι θα σήκωνε σκόνη. Μικρή σημασία έχει μπροστά στη μεγάλη εικόνα, που δεν είναι άλλη από το να λειτουργήσει ο Ολυμπιακός σε σωστές βάσεις και να πάψει κάθε ψήγμα ανορθογραφίας. Είπαμε, κανείς δεν γνωρίζει καλύτερα από τον νοικοκύρη τη συμβαίνει μέσα στο σπίτι του.

ΥΓ2. Είναι γεγονός ότι αρκετοί ποδοσφαιριστές έχουν... ανακουφιστεί με την απομάκρυνση Λεμονή. Κακώς. Διότι αυτό που δεν αντιλαμβάνονται είναι ότι πλέον δεν υπάρχει καμία δικαιολογία να καλύψει δικές τους παρεκτροπές. Ο διακόπτης γύρισε και εφεξής ο σύλλογος θα λειτουργεί σε τελείως διαφορετικά πλαίσια πειθαρχίας.

ΥΓ3. Αποτελεί ειλημμένη απόφαση της διοίκησης του Ολυμπιακού να στηριχθεί ο νέος προπονητής. Ο Ολυμπιακός δεν έχει ανάγκη μεγάλες αλλαγές. Εχει καλό ρόστερ, το οποίο πρέπει να αξιοποιηθεί σωστά. Αλλά δίπλα στην ποιότητα του Φορτούνη, του Μάριν και των υπολοίπων θα πρέπει να μπουν ακόμη περισσότερη ποιότητα και δημιουργία. Με την απόφαση για την προσπάθεια να αποκτηθεί ο Μιραλάς να μην είναι διόλου τυχαία. Καθώς είναι παίκτης που θέλει να έρθει στον Ολυμπιακό, έχει κίνητρο να παίξει και αισθάνεται τον Πειραιά σαν δεύτερό του σπίτι. Γνωρίζει ότι όλοι τον αγαπούν και θα τον στηρίξουν και επειδή είναι παίκτης πρωτίστως ψυχολογίας, θεωρεί ότι στο «Λιμάνι του» θα βρει ξανά τον καλό του εαυτό. Και όχι άδικα.