Στις 11 Νοεμβρίου 1994, σίγησε για πάντα η θρυλική τρομπέτα του Ολυμπιακού. Ο Αττίλιο ή κατά κόσμον Βασίλης Δουρίδας, ανέβηκε ψηλά στους ουρανούς για να βλέπει από εκεί ψηλά την Ολυμπιακάρα του. Τη ζωή του την έχασε σε ηλικία 52 ετών μετά από πνευμονικό οίδημα.
Και τον είχαν προειδοποιήσει οι γιατροί να μην καταπονεί την υγεία του και δη τα πνευμόνια του που έδιναν «ζωή» στην ερυθρόλευκη κερκίδα. Γεννημένος στην Αθήνα το 1942, παραλίγο να παρατήσει και την Ιατρική. Τι παραλίγο δηλαδή;
Την παράτησε για να βλέπει την Ολυμπιακάρα του από κοντά, στο στάδιο Καραϊσκάκη. «Ψυχή» της εξέδρας, ιδιαίτερα στα «πέτρινα» χρόνια της ομάδας, ο Αττίλιο ατσάλωσε ακόμα περισσότερο εκείνη την περίοδο, όπως όλος ο κόσμος του Ολυμπιακού, έως ότου λύγισε.
Τα πνευμόνια του δεν άντεξαν και το βράδυ της 11 Νοεμβρίου 1994, βλέπει από ψηλά τον Ολυμπιακό, μόνιμο πρωταθλητή Ελλάδας και τροπαιούχο κάθε σεζόν που περνάει.
Όσον αφορά για το πώς πήρε το παρατσούκλι, Αττίλιο, θα καταλάβετε παρακάτω.
Κυριακή. Πειραιάς. Γήπεδο. Ολυμπιακός. Γεμάτος ο Ναός από χιλιάδες οπαδούς της ομάδας και ένας ευτραφής κύριος με την τρομπέτα του, πάει να πάρει θέση για να δώσει τον ρυθμό. Σπρώχνει όποιον βρίσκει μπροστά του, ώσπου ένας του λέει: «Σιγά ρε φίλε, ο Αττίλιο είσαι; (διάσημος παλαιστής της εποχής)».
Αττίλιο ζεις, εσύ μας οδηγείς!
