Σαν σήμερα το 1907 γεννήθηκε στην τότε τουρκοκρατούμενη πρώτη Σερρών ο εθνάρχης Κωνσταντίνος Καραμανλής, ο οποίος διετέλεσε τέσσερις φορές Πρωθυπουργός της Ελλάδας και δύο φορές Πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας.
Ο Κ. Καραμανλής ήταν ο πρωτότοκος γιος του δημοδιδασκάλου Γεώργιου Καραμανλή, ο οποίος πολέμησε στο Μακεδονικό Αγώνα και στη συνέχεια ασχολήθηκε με την καλλιέργεια και το εμπόριο καπνού. Μητέρα του ήταν η Φωτεινή Δολόγλου. Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής είχε τρεις αδελφούς και τρεις αδελφές που κατά σειρά γέννησης ήταν η Όλγα (1911), ο Αλέκος (1914), η Αθηνά (9 Δεκεμβρίου 1916-28 Δεκεμβρίου 2015), η Αντιγόνη (1921), ο Γραμμένος (1925) και ο Αχιλλέας (1929).
Φοίτησε στο δημοτικό σχολείο της Πρώτης Σερρών, στη συνέχεια στο ημιγυμνάσιο της Νέας Ζίχνης, κωμόπολης της περιφέρειας, και ύστερα (1920) στο Γυμνάσιο Σερρών. Το 1923 μετακόμισε στην Αθήνα. Αρχικά φοίτησε στο Λύκειο Μεγαρέως για να αποφοιτήσει από το 8ο Γυμνάσιο Αθηνών (στην Κυψέλη). Σπούδασε στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών (1925-1929) απ' όπου έλαβε το πτυχίο της νομικής στις 13 Δεκεμβρίου του 1929. Αφού υπηρέτησε στρατιωτική θητεία 4 μηνών ως μέλος πολύτεκνης οικογένειας, άσκησε δικηγορία στις Σέρρες από το 1930 έως το 1935. Με έντονη ροπή στον δημόσιο βίο και ενδεικτικά μίας ισχυρής προσωπικότητας, έθεσε υποψηφιότητα και εξελέγη σε ηλικία 28 ετών πληρεξούσιος Σερρών με το Λαϊκό Κόμμα στις εκλογές για τη συντακτική συνέλευση του 1935, από την οποία απέσχε το Κόμμα Φιλελευθέρων. Η εδραίωσή του στην τοπική πολιτική επιβεβαιώθηκε όταν επανεξελέγη βουλευτής στις εκλογές για τη Γ΄ αναθεωρητική Βουλή του Ιανουαρίου του 1936, οπότε συμμετείχαν και οι βενιζελικοί και ίσχυσε σύστημα απλής αναλογικής.
Ποιος ήταν όμως ο Καραμανλής της Ναυτιλίας και του Πειραιά;
Ο Κ. Καραμανλής είχε στενές επαφές με τον Πειραιά οι παλιοί Πειραιώτες θυμούνται ακόμα τον ίδιο να ξηλώνει τις γραμμές του Τραμ, που διέσχιζαν την πόλη. Η άμεση σύνδεση του όμως με το μεγάλο λιμάνι της χώρας και το όραμα για την ελληνική ναυτιλία ήταν αυτό που χαρακτήρισε την πορεία του ως πρωθυπουργό της Ελλάδας
Στις 4 Οκτωβρίου 1955, ο Αλέξανδρος Παπάγος απεβίωσε και ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, ανέλαβε να συνεχίσει το έργο της κυβέρνησής του. Η ναυτιλία με σύμμαχο τη βελτιωμένη ναυλαγορά βίωνε ημέρες ευφορίας. Τους πρώτους μήνες του 1956, και παρά το γεγονός ότι τα περισσότερα από τα ναυπηγούμενα πλοία εξακολουθούσαν να παραδίδονται στους Έλληνες πλοιοκτήτες τους υπό ξένες σημαίες, η προσπάθεια για την αναβίωση του ελληνικού νηολογίου έδειχνε να αποδίδει καρπούς. Το κλίμα στις σχέσεις εφοπλιστών και κράτους είχε αλλάξει ριζικά, σε βαθμό που άρχισαν να εμφανίζονται τα πρώτα εντυπωσιακά αποτελέσματα μέσω των επενδύσεων που πραγματοποιούσαν στην Ελλάδα μεγάλοι Έλληνες εφοπλιστές. Σταθμό αποτέλεσε η υπογραφή της συμφωνίας για τη δημιουργία ναυπηγείων στον Σκαραμαγκά από τον Σταύρο Νιάρχο, καθώς και η υπογραφή της σύμβασης με τον Αριστοτέλη Ωνάση για τη δημιουργία της Ολυμπιακής Αεροπορίας. Την ίδια χρονιά, το θετικό κλίμα συνεργασίας με τους ναυτικούς οδήγησε στη λήψη μέτρων για την ασφάλιση στο Ναυτικό Απομαχικό Ταμείο των ελληνικών πληρωμάτων που υπηρετούσαν στα υπό ξένη σημαία πλοία.
Τον Οκτώβριο του 1956, ένα ακόμα γεγονός, το κλείσιμο της Διώρυγας του Σουέζ, τάραξε το διεθνές σκηνικό προκαλώντας τεράστια αύξηση στους ναύλους των πλοίων. Οι εφοπλιστές που εκείνη την περίοδο δεν είχαν τα πλοία τους χρονοναυλωμένα, ιδιαίτερα τα δεξαμενόπλοια, γνώρισαν πρωτόγνωρα κέρδη.
Λίγο αργότερα, τον Δεκέμβριο του 1956, ο Κωνσταντίνος Καραμανλής συνάντησε στη Νέα Υόρκη τους Έλληνες εφοπλιστές απευθύνοντας έκκληση για την ύψωση της ελληνικής σημαίας στα πλοία τους. Την ίδια εποχή, η πραγματοποίηση σοβαρών λιμενικών έργων για την αναβάθμιση της υποδομής του πρώτου λιμανιού της χώρας, του Πειραιά, βρισκόταν μεταξύ των προτεραιοτήτων της κυβέρνησης.
Ο Κ. Καραμανλής ήταν από τους ελάχιστους πολιτικούς που δήλωνε σε κάθε ευκαιρία ότι πρωτίστως τον ενδιέφερε το ηθικό κέρδος που είχε για την Ελλάδα η παρουσία μιας μεγάλης ναυτιλίας με παγκόσμιο κύρος. Χαρακτηριστικό παράδειγμα του προσωπικού ενδιαφέροντός του αποτελούν τα εγκαίνια του υπερωκεανίου ΠΑΤΡΙΣ στις 13 Δεκεμβρίου 1959, με το οποίο ξεκίνησε η γραμμή Ελλάδος-Αυστραλίας. Την ημέρα εκείνη, ο Κ. Καραμανλής έσπευσε να εγκαινιάσει το πλοίο και να ξεναγηθεί από τον πλοιοκτήτη του Αντώνη Χανδρή, παρά το γεγονός ότι όλος ο κυβερνητικός μηχανισμός ασχολούνταν με τις διαδικασίες υποδοχής την επόμενη ημέρα του Ντουάιτ Αϊζενχάουερ, του πρώτου προέδρου των ΗΠΑ που επισκεπτόταν τη χώρα μας.
Οι κρατικοί μηχανισμοί δεν μπορούσαν ωστόσο να συγχρονιστούν με τους ρυθμούς που η ναυτιλία αναπτυσσόταν στον διεθνή στίβο. Τον Μάρτιο του 1957, ο Κώστας Γράτσος εκπροσωπώντας τον όμιλο Ωνάση επισκέφτηκε τον πρωθυπουργό γνωρίζοντάς του ότι την εποχή εκείνη τα ιαπωνικά ναυπηγεία κατασκεύαζαν για λογαριασμό Ελλήνων εφοπλιστών πλοία συνολικής αξίας 900 εκατομμυρίων δολαρίων. Ανέφερε ότι μια πρόταση της ελληνικής κυβέρνησης για την προώθηση των ελληνικών προϊόντων στην Ιαπωνία, ειδικά των καπνών, θα μπορούσε να υποστηριχτεί από τους εφοπλιστές. Ο Καραμανλής έδειξε ζωηρό ενδιαφέρον και συγκάλεσε αμέσως σύσκεψη όπου αποφασίστηκε η επίδοση σχετικού υπομνήματος στον Ιάπωνα πρωθυπουργό. Ο Γράτσος παρέδωσε το υπόμνημα ένα μήνα αργότερα, δυστυχώς όμως η Ελλάδα όχι μόνο δεν αξιοποίησε την ευκαιρία αλλά άφησε τις εξαγωγές να μειώνονται, την ίδια στιγμή που η ναυπηγική δραστηριότητα των Ελλήνων στην Ιαπωνία προσλάμβανε πρωτόγνωρες διαστάσεις.
Μετά από αρκετό διάστημα ευφορίας η ναυλαγορά άρχισε να σημειώνει δραματική ύφεση. Πολλά νεότευκτα πλοία ξεκίνησαν με οικονομική ζημία τα ταξίδια τους, ενώ οι παραγγελίες άλλων ακυρώθηκαν, με αποτέλεσμα την απώλεια σημαντικών κεφαλαίων από χαμένες προκαταβολές και αποζημιώσεις προς τα ναυπηγεία. Το δυσμενές περιβάλλον γύρω από τη ναυτιλιακή δραστηριότητα εντάθηκε με την επίθεση που εξαπέλυσε η Διεθνής Ομοσπονδία Μεταφορών (ΔΟΜ) ξεκινώντας σκληρό αγώνα κατά των σημαιών ευκαιρίας, μεταξύ των οποίων κορυφαία θέση είχαν τα πλοία ελληνικών συμφερόντων. Η απειλή του μποϊκοτάζ κατά των εφοπλιστών που διαχειρίζονταν αυτά τα πλοία και η κινητοποίηση των διεθνών εργατικών οργανώσεων από τους παράγοντες της ΔΟΜ υποχρεώσαν τους εφοπλιστές να διαπραγματευτούν και να συνάψουν συμφωνίες με τους παράγοντές της. Οι συμφωνίες περιλάμβαναν την καταβολή “χαρατσίου”, με το οποίο στην ουσία εξασφαλιζόταν η ασυλία των υπό ξένες σημαίες πλοίων τους. Την ίδια εποχή, οι διακρίσεις μεταξύ των ελληνικών και των ελληνικής ιδιοκτησίας πλοίων από τους Βρετανούς ασφαλιστές οδήγησαν σε υπέρμετρη αύξηση των ασφαλίστρων. Αποτέλεσμα ήταν να καταστεί ακόμα πιο δυσχερής η εκμετάλλευση πολλών πλοίων εν μέσω της βαθιάς κρίσης, η οποία οδηγούσε όλο και περισσότερα πλοία στον παροπλισμό, χιλιάδες ναυτικούς στην ανεργία, ακόμα και εταιρείες στη χρεοκοπία.
Το 1959, παρατηρήθηκε κάποια βελτίωση στην παγκόσμια οικονομία δημιουργώντας πρόσκαιρα κλίμα αισιοδοξίας για την πορεία της ναυτιλίας. Οι Έλληνες εφοπλιστές ανταποκρίθηκαν στην έκκληση της κυβέρνησης αντικαθιστώντας μεγάλο αριθμό ξένων πληρωμάτων με Έλληνες. Από την άλλη πλευρά, η καλή συνεργασία με την ΠΝΟ ενίσχυσε τις προσπάθειες για την καλύτερη δυνατή έκβαση των διαπραγματεύσεων με τους εκπροσώπους της ΔΟΜ.
Το καλοκαίρι του 1960, ο Καραμανλής εγκαινίαζε στο λιμάνι του Πειραιά το EΓΝΑΤΙΑ, το πρώτο νεότευκτο ελληνικό επιβατηγό οχηματαγωγό. Με τη λειτουργία του εδραιώθηκε η Γραμμή Ελλάδος-Ιταλίας μεταξύ της Πάτρας και του Μπρίντιζι. Στις 22 Οκτωβρίου 1960, στη διάρκεια λαμπρής τελετής, ο πρωθυπουργός επέδιδε παρουσία του Βασιλέως Παύλου συμβολικά την ελληνική σημαία στον Σταύρο Λιβανό, πλοιοκτήτη του δεξαμενοπλοίου ATLANTIC QUEEN, του χιλιοστού πλοίου που είχε εγγραφεί στο ελληνικό νηολόγιο.
ΠΗΓΗ: wilkipedia - .greekshippingmiracle.org
