Απόνησος: γιατί το Αγκίστρι αξίζει γι' αυτήν τη μικρή φέτα αληθινού παράδεισου. Στη νοτιοδυτική ακρούλα ενός νησιού του Αργοσαρωνικού υπάρχει μια μικρή φυσική πισίνα κάτω από το δάσος. Την πρώτη φορά που πατήσαμε το πόδι μας στο Αγκίστρι, φτάσαμε ξέπνοοι, κατάκοποι και θυμωμένοι, παρά το ότι το ταξίδι από τον Πειραιά διαρκεί λιγότερο από 40 λεπτά. Από ένα κάρο πατητές ατυχίες είχαμε ξεμείνει κι αυτό το κουκκιδάκι του Αργοσαρωνικού ήταν λύση ανάγκης. Είχαμε κακοπάθει κάποτε και σ' ένα άλλο daily trip to Αίγινα (Αγία Μαρίνα, Χριστέ μου, μη) και ήμασταν έτοιμοι και σίγουροι για τα χειρότερα.

  31.5.2016 'Ενα απόγευμα στο Αγκίστρι Στη Σκάλα είχαμε ενοικιάσει ένα ομολογουμένως φτηνό κατάλυμα και η φιλόξενη ιδιοκτήτρια που μας υποδέχθηκε με χαμόγελο, ακούγοντας τις επιφυλάξεις μας (καλύτερα γκρίνια πες), μας πρότεινε μια μικρή εκδρομή στην Απόνησο. (Εδώ, ας πούμε τι εστί Απόνησος κατά τους τουριστικούς οδηγούς: το νοτιοδυτικό σημείο του νησιού, με μοναδικό συνδυασμό χρωμάτων, που προσφέρει χαλάρωση και ηρεμία). Μάλιστα! Ας συνεχίσουμε. Όταν μπήκαμε στο τοπικό λεωφορειάκι, πειστήκαμε πλέον για την γκαντεμιά μας. Είχε αρχίσει να ψιλοβρέχει. Τέλεια. Κατεβαίνοντας 15 λεπτά αργότερα από το λεωφορείο πέσαμε σε έναν μικρό καρόδρομο, σπαρμένο με κατσικούλια. Στο βάθος παπαγαλάκια. Κοιταχτήκαμε γεμάτοι απόγνωση και συνεχίσαμε να περπατάμε μέχρι που σκοντάψαμε πάνω σε μια μικρή φέτα παράδεισο: θάλασσα, ορμίσκος για την ακρίβεια, που θύμιζε αρκετά μεγάλη φυσική πισίνα, δασάκι πυκνό ακριβώς απέναντι, να φτάνεις κολυμπώντας, γαλάζιο πράσινο και βιολετί της δύσης μαζί. Ξαπλώστρες, ομπρέλες (τιμές λογικές), κάτι να φας, κάτι να πιεις, κάπως (τι κάπως; Πολύ!), να χαλαρώσεις, αυτοσχέδιο ταβερνάκι-τροχόσπιτο παραπίσω, κάμπινγκ απέναντι.   Η παραλία στη Σκάλα.

Μας πήρε ο ύπνος στην ξαπλώστρα, με τις ψιχάλες να σπάνε κάπως τον καύσωνα στα κεφάλια μας και έξω από αυτά. Όταν ανοίξαμε τα μάτια μας, λίγο έλειψε να πιστέψουμε ότι κάποιος ψέκαζε LSD όση ώρα κοιμόμασταν: όλα ήταν μοβ. Ο ήλιος μέσα στα σύννεφα, τα νερά της θάλασσας που μπαστάρδευαν το χρώμα τους με τόσο πευκοδάσος να σκάει από πάνω τους και η παλέτα ημέρας είχε φτύσει μπροστά στα μάτια μας αυτό το εξωτικο ποστεράκι. Απόνησος, να θυμάστε. Καλή κι η Δραγονέρα, καλή κι η Χαλικιάδα, αλλά σαν την Απόνησο δεν έχει. Αν πάρετε κι ένα-δυο τοστάκια ή προμήθειες κανονικές μαζί σας, φθηνά-φθηνά, σε καθημερινή βάση, έχετε ένα φουλ 12ωρο με θέα τον παράδεισο. Αν έχετε αυτοκίνητο ή μοτοσικλέτα, ακόμη καλύτερα (με ποδήλατο, απλώς σιγουρευτείτε ότι είστε δυνατό πετάλι, αλλιώς δεν...). Κι αν δεν έχετε τίποτε από αυτά, υπάρχει λεωφορειάκι με 7 προγραμματισμένες διαδρομές από τις 8 το πρωί έως τις 7 το απόγευμα. Extra tip: Μακάρι να 'στε (τελικά) τυχεροί και να βρέχει. Μέχρι τις 15 Οκτωβρίου που το μέρος είναι ανοιχτό και διαθέσιμο έχετε ελπίδες να δείτε συνδυασμούς χρωμάτων και μυρωδιάς (αλμύρα και πεύκο; Μοναδικό!) που αξίζουν όσα λίγα πράγματα στο νησί. Όπως τα άλογα που θα δείτε να περνούν (ω, ναι), τα τραγούδια από τους κατασκηνωτές του δάσους κι ένα μικρό αστερίσιο όνειρο που σκεπάζει το νησί κάθε βράδυ...