Εν μέσω μίας εκ των μεγαλύτερων προκλήσεων της ζωής του, της προσπάθειας για ολική επαναφορά της ομάδας με την οποία συνέδεσε διαχρονικά το όνομα και την καριέρα του στον δρόμο των επιτυχιών, ο «δράκος» του ελληνικού μπάσκετ, Παναγιώτης Γιαννάκης, προχώρησε σε μια άκρως ενδιαφέρουσα και σπάνια εξομολόγηση στα «Π». Συναντήσαμε τον άλλοτε αρχηγό και προπονητή της εθνικής ομάδας μπάσκετ και σήμερα κόουτς του Αρη στο ξενοδοχείο «Wyndham», στην Πλατεία Καραϊσκάκη. Σε μία από τις σπάνιες συνεντεύξεις του μας μίλησε για το bullying που δέχτηκε στην αρχή της καριέρας του, τα δύσκολα παιδικά χρόνια, την απώλεια των αδελφών του, αλλά και για τις θαυμάστριές του.
Επιστροφή στον Αρη ως προπονητής. Ποια είναι τα συναισθήματα από μια τόσο δύσκολη αγωνιστική χρονιά;
Το πρώτο που νιώθω είναι απορία γιατί οι άνθρωποι δεν μπορούν να συνεννοηθούν. Επίσης, λίγο στενοχώρια, γιατί υπάρχει τεράστια δύναμη και δυνατότητα και τις αφήνουν κάθε ημέρα αναξιοποίητες.
Υπήρξαν στιγμές που φθάσατε στα όριά σας;
Προσπαθώ να ξεπερνάω τα όριά μου κάθε φορά στη ζωή μου και αυτό με βοήθησε και στην καριέρα μου.
Θα επιστρέφατε στην εθνική ομάδα; Σας είχε γίνει εσχάτως σχετική πρόταση;
Δεν μου έχει γίνει καμία πρόταση. Η εθνική ομάδα δεν είναι θέμα επιστροφής κάποιου. Το θέμα είναι οι συνθήκες και η συνεργασία να είναι τέτοιες ώστε να μπορούν να δώσουν κάτι. Από τη στιγμή που δεν υπάρχει αυτό, νομίζω ότι είναι άκαιρο να συζητάμε το αν επιστρέφω εγώ. Θεωρώ ότι η συμμετοχή στην εθνική ομάδα είναι τιμή για οποιονδήποτε του δίνεται αυτή η ευκαιρία.
Με ποιον τρόπο θα επιστρέψει η Εθνική στις επιτυχίες;
Χρειάζεται να καταλάβει ότι πρέπει να οργανωθεί, με προοπτική να φτιάξει μια ομάδα και έναν τρόπο λειτουργίας που θα προσθέτει κύρος και ικανότητες και στους παίκτες, αλλά και στον τρόπο με τον οποίο θα διοικηθεί το ελληνικό μπάσκετ.
Προπονητής στην Ελλάδα ή στο εξωτερικό (σ.σ.: ήταν στη Γαλλία); Ποια είναι τα θετικά και ποια τα αρνητικά της κάθε περίπτωσης;
Νομίζω ότι στο εξωτερικό οι ρόλοι είναι πιο διακριτοί. Ο καθένας έχει τον ρόλο του και εμμένει σε αυτό. Υπάρχουν και εκεί στιγμές που θυμίζουν Ελλάδα, αλλά είναι πολύ λίγες έως μηδαμινές. Το κυριότερο είναι ότι εκεί ξέρεις πολύ καλά τι θα γίνει όλη τη χρονιά σε σχέση με τις επαγγελματικές σχέσεις των μελών της ομάδας.
Έχετε νιώσει ότι σας έχουν αδικήσει στην καριέρα σας είτε ως παίκτη είτε ως προπονητή;
Νομίζω ότι με έχουν προπονήσει (γέλια). Ολα αυτά που συμβαίνουν σε βοηθάνε και ως άνθρωπο και ως επαγγελματία να εξελίσσεσαι στον τρόπο με τον οποίο θα χειρίζεσαι τα πράγματα. Νομίζω ότι αυτό είναι συναρπαστικό.
Πώς είναι να συνεργάζεστε με τον γιο σας στους πάγκους;
Είναι ιδιαίτερο. Νομίζω ότι έχει μια δόση προετοιμασίας, γιατί ο Δημήτρης ήταν πάντα ένα παιδί που ήταν δίπλα μου, με την έννοια ότι άκουγε πώς μιλούσα στους συνεργάτες μου, ερχόταν μαζί μου, έχει κάνει προπόνηση μαζί μου, ήταν παίκτης και τον έχω προπονήσει, ενώ ήταν συνέχεια μαζί μου σε συνεντεύξεις και συζητήσεις γύρω από το μπάσκετ. Θεωρώ ότι έχει «προσλάβει» αρκετές πληροφορίες, τις οποίες επεξεργάζεται με τον δικό του χαρακτήρα.
Είχατε όμως και δυσάρεστες στιγμές, όπως την απώλεια των αδελφών σας...
Τραγικό. Ηταν πολύ σκληρή, ό,τι και να λέμε, η απώλεια των δικών μου ανθρώπων. Το να βλέπεις δίπλα σου τη μητέρα σου να βιώνει αυτές τις απώλειες είναι ό,τι χειρότερο και αυτά έγιναν σε περιόδους που αθλητικά είχα και είχαμε αρκετές επιτυχίες. Τελικά, αντιλαμβάνεσαι ότι η ζωή είναι δύσκολη, αλλά και συναρπαστική, και πρέπει κάθε μέρα να είσαι ευτυχισμένος που μπορείς να ζήσεις. Ακόμα περισσότερο, στους ανθρώπους που αγαπάς πρέπει να προσπαθείς να δίνεις όσο το δυνατόν πιο πολλά, γιατί στο τέλος δεν ξέρεις τι μπορεί να συμβεί.
Θα κατέβετε στην πολιτική;
Δεν μου έχει περάσει από το μυαλό ακόμα.
Προτάσεις σάς έχουν κάνει;
Προτάσεις έχουν γίνει στο παρελθόν, αλλά νομίζω ότι αυτή την περίοδο που συζητάμε οι άνθρωποι δεν έχουν μάθει να συνεργάζονται και αυτό με απασχολεί πολύ. Στην πολιτική θα είναι ακόμα πιο σκληρό να μη συνεργάζεσαι. Νομίζω ότι μόνο οι συνεργασίες μπορούν να κάνουν σπουδαία πράγματα.
Την κοινωνία πώς τη βλέπετε σήμερα;
Εχουμε τεράστιες δεξιότητες. Φοβόμαστε τους αντιπάλους, αυτούς που πάμε να ανταγωνιστούμε, και δεν μπορούμε να καταλάβουμε ότι μπορούμε πραγματικά να κάνουμε ιδιαίτερα πράγματα ως λαός. Ωστόσο πρέπει να νικήσουμε τον εαυτό μας. Αυτός είναι ο μεγαλύτερος αντίπαλος και δεν έχουμε καταφέρει ακόμα να συνειδητοποιήσουμε ότι μπορούμε να κάνουμε την πατρίδα μας, τη ζωή μας και το μέλλον της πάρα πολύ ωραίο. Δεν πρέπει να χάνουμε το κουράγιο μας.
Καβαλήσατε ποτέ το καλάμι;
Ελπίζω πως όχι. Δεν μπορώ να καταλάβω πώς με βλέπουν οι γύρω μου. Εγώ πάντα θεωρούσα ότι είμαι σαν όλους τους άλλους. Απλά, μου αρέσει και θέλω να κάνω ό,τι κάνω όσο το δυνατόν καλύτερα. Δεν με ενδιέφερε ποτέ να είμαι πρώτος στο χωριό, αλλά ήθελα να συναγωνιστώ. Δεν φοβόμουν να χάσω.
Να υποθέσω ότι γινόταν χαμός τότε στον Αρη από θαυμάστριες;
Δεκάδες χιλιάδες γράμματα είχαμε όλα τα παιδιά. Σε κάποια απαντούσαμε. Ηταν και κάποια άλλα που ήταν υπερβολικά.
Μπουζούκια πάτε;
Πήγαινα μικρός, στα 14-15. Τώρα δεν πάω. Πήγαινα Γαβαλά, Καρουσάκη, Αντύπα, Παπαδοπούλου, Ζαγοραίο. Με την παρέα μου πήγαινα, με τα παιδιά από τη Νίκαια. Επειδή μεγαλόφερνα, με έπαιρναν μαζί τους οι συμπαίκτες μου που ήταν 30 χρόνων. Είχαν κάβα κάτι μπουκάλια. Εγώ δεν έπινα, δεν κάπνιζα και κατά τη μία έφευγα μόνος μου.
Είστε «ξενέρωτος»;
Δεν θα το έλεγα. Κανονικά μέσα στην παρέα και θα χορέψω και θα καλαμπουρίσω. Απλά, δεν είμαι υπερβολικός. Δεν θέλω να προκαλέσω κανέναν
Τα παιδικά σας χρόνια πώς ήταν;
Ημουνα ένα παιδί που κουρευόταν γουλί. Με κούρευε η μάνα μου με μηχανή. Εμενα σε ένα σπίτι προσφυγικό. Καμιά φορά έτρεχε λίγο το νερό μέσα γιατί δεν ήταν καλά τα κεραμίδια και έπρεπε να διορθωθούν. Η μητέρα μου και ο πατέρας μου κοιμούνταν σε ένα δωμάτιο, εμείς σε ένα άλλο και η κουζίνα ήταν έξω. Ηταν ένα από αυτά τα σπίτια τα δύσκολα, αλλά εγώ ήμουν χαρούμενος γιατί έβγαινα έξω και έπαιζα με τους φίλους μου. Οταν κάποιος είχε μια μπάλα, παίζαμε όλοι μαζί. Μια φορά είχε ένας μπάλα και τον παρακαλάγαμε να μας τη δώσει για να παίξουμε. Εφευγα από εκεί 8 χρόνων, πηδούσα τα κάγκελα, περνούσα την Πέτρου Ράλλη, πηδούσα τα κάγκελα της παιδικής χαράς και έμπαινα μέσα για να παίξω μπάσκετ ή ποδόσφαιρο. Πρώτα ποδόσφαιρο.
Με τη γυναίκα σας πόσα χρόνια είστε μαζί;
Από το 1976. Εχει κάνει πολλά για μένα η Ευγενία πολύ όμορφη κοπέλα. Βρήκαμε επικοινωνία και μου έφτιαξε μια ωραία οικογένεια. Παράτησε τα περισσότερα πράγματα που θα μπορούσε να κάνει. Ηταν έξυπνο παιδί. Ηξερε να ζωγραφίζει. Ηταν πολύ δραστήρια.
Πού γνωριστήκατε;
Στο γήπεδο. Εκείνη έπαιζε βόλεϊ. Την κυνηγούσα. Τελικά, βρήκα τρόπο να βγούμε και να γνωριστούμε.
Σας έκαναν ποτέ bullying στα πρώτα χρόνια της καριέρας σας;
Ημουν πάντα ένα μαύρο παιδί, επειδή γύρναγα συνέχεια στους δρόμους, ήμουν και μελαχρινός, με πεταχτά αυτιά, και μου λέγανε: «Αυτόν τον… αντιτουριστικό πού να τον βάλουμε να παίξει;».
Και πώς νιώθατε;
Τον άκουσα αυτόν που μου το είπε αυτό και είπα: «Θα δεις τι θα πάθεις» (γέλια). Πλάκα σου κάνω. Εννοούσα μπασκετικά τι θα πάθει. Εξω από το γήπεδο ήμουν ένα παιδί ντροπαλό, δεν ζητούσα τίποτα. Οταν έμπαινα στο γήπεδο, ήμουν συμπαίκτης και δεν καταλάβαινα τίποτα. Μπουλντόγκ.
Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ, Σάββατο 10 Μαρτίου 2018
