Το ζεϊμπέκικο για πολλούς δεν είναι χορός, αλλά τελετή. Είναι ένας μοναχικός θρήνος, μία έκφραση ψυχής, μία ισορροπία μεταξύ ζωής και θανάτου που δεν έχει βήματα, αλλά μία εσωτερική ένταση που βγαίνει μέσα από τις φιγούρες καθώς αυτές εκτελούνται κυκλικά σε ένα χώρο που οριοθετεί ο ίδιος ο χορευτής, ο οποίος οφείλει να σέβεται πρώτα τα συναισθήματα του και στη συνέχεια τα όργανα που τον συνοδεύουν και όσους τον κοιτάνε ή τον χειροκροτούν.
Για τους λόγους αυτούς το ζεϊμπέκικο είναι ένας δύσκολος χορός που μόνο λίγοι μπορούν να χορέψουν σωστά και να κερδίσουν τον σεβασμό του.
Ένας από αυτούς είναι και ο ναύτης του συγκεκριμένου γκαζάδικου που στο κατάστρωμα του, κάπου εκεί στους ωκεανούς που θαλασσοδέρνεται, βγάζει μια αγνή και ατόφια ελληνική μαγκιά που μέσα από αυτό το βίντεο μας «διαχέεται» σε εμάς και μας διδάσκει πως για να το χορέψεις σωστά σημασία δεν έχει το μέρος ή ώρα αλλά η ψυχή και ο σεβασμός.
